Μια μέρα, μια καθηγήτρια ζήτησε από τους μαθητές της να γράψουν σε ένα χαρτί όλα τα ονόματα των συμμαθητών τους, αφήνοντας ένα κενό ανάμεσα σε κάθε όνομα.
Στη συνέχεια, τους είπε να σκεφτούν το ωραιότερο πράγμα που θα μπορούσαν να πουν για τον κάθε έναν από τους συμμαθητές τους και να το γράψουν στο κενό κάτω από κάθε όνομα. Άφησε στα παιδιά περιθώριο μέχρι να χτυπήσει το διάλειμμα και τους ζήτησε πριν φύγουν, να της παραδώσουν όλα τα χαρτιά.
Στη συνέχεια, τους είπε να σκεφτούν το ωραιότερο πράγμα που θα μπορούσαν να πουν για τον κάθε έναν από τους συμμαθητές τους και να το γράψουν στο κενό κάτω από κάθε όνομα. Άφησε στα παιδιά περιθώριο μέχρι να χτυπήσει το διάλειμμα και τους ζήτησε πριν φύγουν, να της παραδώσουν όλα τα χαρτιά.
Το Σαββατοκύριακο η καθηγήτρια έκοψε τόσα φύλλα χαρτιού όσα ήταν οι μαθητές της, έγραψε ένα όνομα μαθητή σε κάθε φύλλο και κάτω από τα ονόματα σημείωσε όλα όσα είχαν γράψει οι υπόλοιποι μαθητές για αυτόν τον μαθητή στη τάξη.
Τη Δευτέρα που ακολούθησε έδωσε σε κάθε μαθητή το φύλλο χαρτί με το όνομά του.
Για λίγες ημέρες όλα τα παιδιά ήταν χαμογελαστά. «Αλήθεια;» τα άκουσε η καθηγήτρια να ψιθυρίζουν. «Ποτέ δεν περίμενα ότι με συμπαθούν τόσο πολύ τα παιδιά!» «Δεν ήξερα ότι κάποιος πιστεύει τόσο σε μένα!» ήταν μερικά από τα σχόλια των παιδιών.
Πέρασε ο καιρός και το πείραμα της καθηγήτριας με τα χαρτιά ξεχάστηκε. Κανείς δεν ανέφερε ποτέ ξανά για αυτό, ούτε κάποιος εμφάνισε ποτέ τη σελίδα με το όνομά του.
Η καθηγήτρια δεν ρώτησε και δεν έμαθε ποτέ αν τα παιδιά το συζήτησαν με τους φίλους τους ή με τους γονείς τους. Δεν την ενδιέφερε. Το πείραμα είχε πετύχει το στόχο του. Οι μαθητές ήταν ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους και με τους συμμαθητές τους.
Δυο χρόνια αργότερα τα παιδιά τελείωσαν το σχολείο και ακολούθησαν την πορεία τους στη ζωή.
Αρκετά χρόνια αργότερα, ένας από τους μαθητές που συμμετείχαν στο «πείραμα», σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Όταν το έμαθε η καθηγήτρια, πήγε για να παρευρεθεί στην κηδεία του.
Η εκκλησία ήταν γεμάτη με ανθρώπους που τον αγαπούσαν και ήθελαν να τον χαιρετίσουν για τελευταία φορά. Η οικογένεια του, οι φίλοι του. Εκείνος έμοιαζε τόσο ήρεμος, τόσο όμορφος.
Όταν ήρθε η σειρά της καθηγήτριας να πλησιάσει το φέρετρο, στάθηκε για λίγο πάνω στον αδικοχαμένο νεαρό και τον κοιτούσε θλιμμένη.
Εκείνη τη στιγμή, ένιωσε ένα χέρι να την ακουμπά απαλά στον ώμο.
«Ήσασταν η καθηγήτρια μαθηματικών του Μάρκου;» τη ρώτησε με σιγανή φωνή ένας ψηλός νεαρός.
Εκείνη κούνησε το κεφάλι: «Ναι.»
Ο νεαρός συνέχισε: «Ο Μάρκος μιλούσε πολύ για εσάς.»
Μετά τη κηδεία, οι περισσότεροι από τους φίλους και τους πρώην συμμαθητές του Μάρκου κάθισαν σε ένα καφενείο. Μαζί τους κάθισαν και οι γονείς του αδικοχαμένου νέου αλλά και η καθηγήτρια.
«Θέλω να σας δείξω κάτι,» είπε ο πατέρας του Μάρκου στη καθηγήτρια ενώ έβγαζε το πορτοφόλι του από την τσέπη του.
«Βρήκαμε αυτό το χαρτί στο πορτοφόλι του Μάρκου. Το είχε συνεχώς μαζί του και σκεφτήκαμε ότι μπορεί να το αναγνωρίσετε.»
Άνοιξε το πορτοφόλι και έβγαλε προσεκτικά ένα ξεθωριασμένο κομμάτι χαρτί που προφανώς είχε διπλωθεί και ξεδιπλωθεί πάρα πολλές φορές.
Η καθηγήτρια μόλις το είδε κατάλαβε. Ήταν το χαρτί που έγραφε όλα τα καλά πράγματα που έγραψαν οι συμμαθητές του Μάρκου για τον Μάρκο.
«Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ που το κάνατε αυτό», της είπε η μητέρα του. «Όπως μπορείτε να δείτε, αυτό το χαρτί για το παιδί μας ήταν πολύτιμο.»
Τη βαριά ατμόσφαιρα διέκοψε η φωνή του Κώστα από το βάθος της αίθουσας.
«Και εγώ έχω ακόμα τη λίστα μου. Είναι στο πάνω συρτάρι του γραφείου μου !»
«Εγώ την έχω στο ημερολόγιο μου», είπε η Μαρία.
Η καθηγήτρια άκουγε έναν έναν, όλους τους μαθητές της, και δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα της. Δεν μπορούσε να πιστέψει πόσο άγγιξε όλες αυτές της ψυχές, η ιδέα μια ταπεινής καθηγήτριας Λυκείου.
Όλοι έχουμε την τάση να ξεχνάμε πόσο σημαντικό είναι να δείχνουμε τη στοργή και την αγάπη μας στους συνανθρώπους μας. Το ξεχνάμε ενώ ταυτόχρονα δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή δεν είναι αιώνια. Κάποτε τελειώνει. Έχει ημερομηνία λήξης.
Γι’ αυτό πείτε στους ανθρώπους που αγαπάτε ότι τους αγαπάτε και ότι είναι σημαντικοί για εσάς. Μην φοβάστε να εκφράσετε τα συναισθήματα σας. Πείτε το, πριν να είναι πολύ αργά.
