Αστρική Προβολή - Τα βήματα

Ι. Η ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΥΠΟΦΥΣΗΣ 

Χαλαρώνουμε και αρχίζουμε να οραματιζόμαστε μια φανταστική πόρτα μέσα στο μυαλό μας. Η αναπνοή μας πρέπει να είναι βαθιά και κανονική και τα μάτια μας στραμμένα προς τα πίσω, προς ένα σημείο ανάμεσα στα φρύδια μας. Μετά από λίγο θα εμφανισθεί ένα ήρεμο μούδιασμα στο σώμα μας, αρχίζοντας πιθανά από τα πόδια μας. Μερικοί μπορεί να το νοιώσουμε αυτό σα μια μυϊκή ακαμψία, που μπορεί να είναι στην αρχή πολύ οδυνηρή, με ιδιαίτερη ένταση στα σαγόνια μας. Στην αρχή νοιώθουμε μια πίεση στο κεφάλι μας, αλλά όταν επιμείνουμε το δωμάτιο θα γεμίσει από μια θαμπή ακτινοβολία, συνοδευόμενη από σύντομες αναλαμπές φωτός κι έναν αυξανόμενο θόρυβο. Ο θόρυβος αυτός μπορεί να φτάσει μερικές φορές σ' εκκωφαντικά ύψη. 

Μπορεί τώρα να νοιώθουμε ότι έχουμε δυο σώματα, ένα στατικό, εξωτερικό σώμα κι ένα πιο λεπτό εσωτερικό, που μπορεί να φαίνεται ότι είναι παγιδευμένο μέσα του. Το τέχνασμα είναι να οραματισθούμε ενεργητικά το λεπτό σώμα μας να φεύγει από την πόρτα του μυαλού μας. Ο ασώματος εαυτός μας συγκεντρώνεται στον αδένα της υπόφυσης, σα να ετοιμάζεται να φύγει από την πόρτα. Αυτός ο αδένας βρίσκεται στο κέντρο του εγκεφάλου μας κι έχει συσχετισθεί από πολλούς με το τρίτο μάτι. Κάποτε μάλιστα νομίζανε ότι ήταν η έδρα της ψυχής. 

Ο φωτισμός τώρα γύρω μας γίνεται πολύ έντονος και ο θόρυβος αυξάνει, μέχρις ότου έχουμε μια παράξενη αίσθηση ότι περνάμε μέσα απ' αυτή τη "Πόρτα της Επίφυσης" και μ' ένα "μπαμ" την έχουμε διαβεί. Ο θόρυβος τότε σταματά, το φως ηρεμεί και μπορούμε, όπως αναφέρει και ο Όλιβερ Φοξ, να σηκωθούμε άνετα από το κρεβάτι μας και να περπατήσουμε μακριά, αφήνοντας το εκστασιασμένο σώμα μας πάνω στο κρεβάτι μας. 


ΙΙ. Η ΑΣΚΗΣΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΑΥΓΗΣ 

Η άσκηση αυτή δεν είναι πλήρης αλλά μας δίνει μια ακόμα ιδέα για τον τρόπο που μπορούμε να προκαλέσουμε μια "αστρική προβολή". 

Χαλαρώνουμε το σώμα μας και οραματιζόμαστε ένα ακτινοβόλο λευκό φως να κατεβαίνει δια μέσου της σπονδυλικής μας στήλης προς τα πόδια μας. Όταν αυτό φτάσει στα πόδια μας το εξακοντίζουμε σα μια περιστρεφόμενη δίνη προς το κεφάλι μας, αφήνοντας με αυτό τον τρόπο αδρανές και ναρκωμένο το σώμα μας. Τελικά μόνο το κεφάλι μας μένει ξύπνιο καθώς μπαίνουμε σε μια ζώνη λυκόφωτος ανάμεσα στον ύπνο και το συνειδητό ονείρεμα. Στη συνέχεια οραματιζόμαστε διάφορα σύμβολα και χρώματα για καθένα από τα τέσσερα στοιχεία ή το πέμπτο στοιχείο του πνεύματος, τα οποία μας δίνουν μια κατεύθυνση για το μέρος που θέλουμε να επισκεφθούμε. 


ΙΙΙ. Η ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΟΥ ROBERT MONROE 

Παρακάτω παρουσιάζουμε μια πλήρη μέθοδο αστρικής προβολής, όπως ακριβώς τη δίνει ο ίδιος ο Ρόμπερτ Μονρόε στο βιβλίο του «Journeys Out Of the Body» 

ΤΟ ΕΜΠΟΔΙΟ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ 

Ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια που αντιμετωπίζουμε στις εξωσωματικές εμπειρίες μας είναι ο τυφλός και παράλογος φόβος μας, που εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε πανικό ή τρόμο. Ο φόβος αυτός έχει πολλές όψεις. Πρώτος και μεγαλύτερος είναι ο φόβος του θανάτου. Ανεξάρτητα από το πόσο θαρραλέοι και εκπαιδευμένοι μπορεί να είμαστε, οι πρώτες αντιδράσεις μας είναι αυτόματες και ανεξέλεγκτες. Νομίζουμε ότι πεθαίνουμε πραγματικά και προσπαθούμε με τρόμο να ξαναμπούμε μέσα στο σώμα μας. Ο ίδιος ο Μονρόε χρειάστηκε να βγει 18 με 20 φορές έξω από το σώμα του και για λίγα μόνο δευτερόλεπτα για να βρει τελικά αρκετό θάρρος για να παρατηρήσει αντικειμενικά τα γεγονότα. Πάρα πολλά όμως άτομα σταματούν με τη πρώτη ή τη δεύτερη φορά, ανίκανα να ξεπεράσουν αυτό το φόβο. 

Μια άλλη πλευρά του φόβου μας, που συνδέεται επίσης με το φόβο του θανάτου, είναι ο κίνδυνος να μην μπορέσουμε να ξαναγυρίσουμε στο σώμα μας. Ο Μονρόε αναφέρει ότι αυτός ήταν ο βασικός φόβος του για αρκετά χρόνια. Τελικά τον ξεπέρασε με τη λογική ότι είχε ήδη βγει και επιστρέψει εκατοντάδες φορές χωρίς κανένα πρόβλημα, οπότε η μεγαλύτερη πιθανότητα ήταν να ξανασυνέβαινε το ίδιο και την επόμενη φορά. 

Ο τρίτος βασικός φόβος είναι ο φόβος του αγνώστου. Το καινούργιο περιβάλλον μας είναι εντελώς άγνωστο με τελείως διαφορετικούς νόμους απ' αυτούς που ξέρουμε. Δεν υπάρχουν χάρτες και οδηγοί, ούτε και κανένας για να μας βοηθήσει. Όπως παρατηρεί ο Μονρόε "πολλοί ιεραπόστολοι έχουν σκοτωθεί σε μια ξένη χώρα κάτω από παρόμοιες συνθήκες!" Ο τρίτος αυτός φόβος δεν εξαφανίζεται εντελώς, γιατί το άγνωστο συνεχίζει να παραμένει σε μεγάλο βαθμό άγνωστο, ανεξάρτητα από το πόσες φορές το έχουμε επισκεφθεί. 

Ένας άλλος φόβος είναι τα αποτελέσματα που μπορεί να έχουν αυτές οι εμπειρίες μας πάνω στη φυσική και διανοητική μας συγκρότηση. Παρ' όλο που μπορεί να γνωρίζουμε πολλά για διάφορες φυσικές και διανοητικές ασθένειες, δεν ξέρουμε απολύτως τίποτα για την παθολογία του αστρικού μας σώματος. 

Για να αντιμετωπίσουμε αυτό το βασικό εμπόδιο του φόβου, πέρα από το λογικό έλεγχο των διαδικασιών που προσπαθούμε να έχουμε, είναι πολύ σημαντικό να προχωρήσουμε στα πρώτα μας βήματα πολύ προσεκτικά για να εξοικειωθούμε σιγά - σιγά με το καινούργιο μας περιβάλλον. 


Η ΜΕΘΟΔΟΣ

1. ΧΑΛΑΡΩΣΗ 

Το πρώτο βασικό βήμα για μια αστρική προβολή είναι να μπορούμε να χαλαρώνουμε φυσικά και νοητικά, χωρίς άγχος χρόνου και χωρίς να μας απασχολεί καμιά ιδιαίτερη ανάγκη. Τα σχετικά βιβλία του εμπορίου αναφέρουν πολλές τεχνικές χαλάρωσης από τις οποίες μπορούμε να διαλέξουμε εκείνη που μας ταιριάζει καλύτερα. 

Η ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΦΩΤΟΣ 

Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να μπορέσουμε να διατηρήσουμε μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην εγρήγορση και στον ύπνο. Ξαπλώνουμε λοιπόν στο κρεβάτι μας και χαλαρώνουμε. Καθώς αρχίζουμε ν' αποκοιμόμαστε, κρατάμε το νου μας συγκεντρωμένο σ' ένα οποιοδήποτε αντικείμενο, έχοντας κλειστά τα μάτια μας. Όταν θα μπορούμε να παραμείνουμε για πολύ χρόνο σε αυτή την ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ εγρήγορσης και ύπνου χωρίς ν' αποκοιμηθούμε, τότε θα έχουμε περάσει το πρώτο στάδιο. Αρκετές φορές πάντως θ' αποκοιμηθούμε, αλλ' αυτό δεν πρέπει να μας ενοχλήσει. Πρέπει να επιμείνουμε μέχρι να καταφέρουμε να παραμένουμε άνετα σε αυτή τη κατάσταση. 
Αν γινόμαστε νευρικοί με τη προσπάθειά μας να κρατηθούμε σε αυτή την ενδιάμεση κατάσταση, μπορούμε να διακόψουμε την άσκησή μας, να σηκωθούμε, να βαδίσουμε για λίγο μέχρι να μας φύγει η νευρικότητα και μετά να ξαναξαπλώσουμε και να ξαναδοκιμάσουμε. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Απλά δεν είχαμε τη κατάλληλη διάθεση. 
Μόλις έχουμε επιτύχει αυτό το πρώτο στάδιο Α, δηλαδή να μπορούμε να παραμένουμε ήρεμα στην ενδιάμεση κατάσταση για αρκετό χρόνο, κρατώντας το νου μας σε μια μόνο σκέψη, είμαστε έτοιμοι για το επόμενο βήμα. Το στάδιο Β είναι παρόμοιο, αλλά τώρα δε σκεπτόμαστε τίποτα. Παραμένουμε στην ίδια κατάσταση μεταξύ εγρήγορσης και ύπνου και κοιτάμε το σκοτάδι μπροστά στα κλειστά μάτια μας. Μπορεί στην αρχή να έχουμε μερικές "νοητικές εικόνες", αλλ' αυτές δεν έχουν μεγάλη σημασία. Είναι συνήθως μορφές νευρικής εκφόρτισης και σχετίζονται με τις παραστάσεις που είχαμε τις προηγούμενες οκτώ με δέκα ώρες. Όσο πιο έντονη ήταν η συγκέντρωσή μας τότε, τόσο περισσότερος χρόνος χρειάζεται για να εξαφανισθούν αυτές οι εντυπώσεις. 

Θα έχουμε περάσει την κατάσταση Β όταν θα μπορούμε να παραμένουμε άνετα σε αυτή για αρκετό χρόνο μετά την εξάλειψη των προηγούμενων εντυπώσεων, κοιτώντας απλώς το σκοτάδι μπροστά στα μάτια μας. 

Το στάδιο Γ είναι μια συστηματική εμβάθυνση της συνείδησής μας, ενώ βρισκόμαστε στη κατάσταση Β. Σε κάθε άσκηση εγκαταλείπουμε προσεκτικά το σταθερό κράτημά μας στην ενδιάμεση κατάσταση και βυθιζόμαστε σιγά - σιγά σ' ένα βαθύτερο επίπεδο. Πρέπει να μάθουμε να δημιουργούμε διάφορους βαθμούς εμβάθυνσης της συνείδησής μας "βυθιζόμενοι" σ' ένα δοσμένο επίπεδο κι επιστρέφοντας πάλι με τη θέλησή μας. Θ' αναγνωρίσουμε αυτούς του βαθμούς εμβάθυνσης από την εξαφάνιση σιγά - σιγά των αισθήσεών μας. Η πρώτη που μας εγκαταλείπει είναι η αίσθηση της αφής και δεν αισθανόμαστε πια κανένα μέρος του σώματός μας. Σύντομα την ακολουθούν η οσμή και η γεύση, μετά η ακοή και τέλος η όραση (αν και μερικές φορές οι δυο τελευταίες είναι ανάποδα). 

Το στάδιο Δ είναι η επίτευξη του σταδίου Γ όταν είμαστε πλήρως αναπαυμένοι και αναζωογονημένοι και όχι κουρασμένοι και νυσταγμένοι, όπως στην αρχή της άσκησης. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Το να μπούμε στη κατάσταση χαλάρωσης με πλήρη εγρήγορση είναι ισοδύναμο με το να εξασφαλίσουμε τη διατήρηση ενός συνειδητού ελέγχου. Η καλύτερη στιγμή για την άσκηση του σταδίου Δ είναι αμέσως μετά το ξύπνημά μας. Αρχίζουμε την άσκηση πριν κινηθούμε στο κρεβάτι μας, ενώ το σώμα μας είναι ακόμα χαλαρωμένο από τον ύπνο και το μυαλό μας εντελώς ξύπνιο. Καλό είναι να μην έχουμε πιει πολλά υγρά προτού κοιμηθούμε, για να μη νοιώσουμε την ανάγκη να πάμε στη τουαλέτα μόλις ξυπνήσουμε. 

Γενικά πρέπει να αποφεύγουμε τη χρήση βαρβιτουρικών, υπνωτικών χαπιών ή αλκοόλ, γιατί μπορεί αυτά να βοηθούν τη χαλάρωση, αλλά προκαλούν ένα μεγαλύτερο βύθισμα με σημαντική απώλεια της συνείδησής μας.


2. Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΡΑΔΑΣΜΩΝ 

Είναι πολύ σημαντικό να μπορέσουμε να επιτύχουμε αυτή τη κατάσταση. Μόλις το κατορθώσουμε, θα έχουμε περάσει ένα άλλο βασικό εμπόδιο. Δεν ξέρουμε πως ακριβώς λειτουργεί αυτή. Μοιάζει με το γύρισμα ενός ηλεκτρικού διακόπτη, χωρίς να ξέρουμε τι κάνει ο διακόπτης, από που έρχεται ο ηλεκτρισμός ή πως ενεργεί αυτός πάνω στη λάμπα. 

Πρώτα απ' όλα εξασφαλίζουμε ότι δε θα μας ενοχλήσει με οποιοδήποτε τρόπο (επίσκεψη, τηλέφωνο κ.λ.π.) κανείς. Δεν πρέπει να βάλουμε χρονικό όριο στην άσκησή μας. Δεν υπάρχει άλλη δραστηριότητα που θα μπορούσαμε να περάσουμε καλύτερα το χρόνο μας, ούτε υπάρχει κάτι που να μπορεί να διακόψει την άσκησή μας. 

Σκοτεινιάζουμε το δωμάτιό μας, έτσι ώστε να μη μπορούμε να δούμε φως μέσα από τα βλέφαρά μας. Δε χρησιμοποιούμε όμως ένα τελείως σκοτεινό δωμάτιο, γιατί δε θα έχουμε τότε ένα οπτικό σημείο αναφοράς. Βγάζουμε οποιαδήποτε κοσμήματα ή μεταλλικά αντικείμενα από το σώμα μας και ξαπλώνουμε σε μια άνετη στάση, αλλά με το σώμα μας στη κατεύθυνση του μαγνητικού άξονα με το κεφάλι μας στο μαγνητικό βορρά. Ξεσφίγγουμε τα ρούχα που μπορεί να φοράμε και βάζουμε ένα σκέπασμα από πάνω μας για να αισθανόμαστε λίγο πιο ζεστά απ' ό,τι συνήθως. Βεβαιωνόμαστε ότι τα χέρια, τα πόδια μας και ο λαιμός μας χαλαρώνουν σε μια στάση που δεν εμποδίζει τη κυκλοφορία του αίματός μας. 

Χρησιμοποιώντας οποιαδήποτε μέθοδο μας ταιριάζει καλύτερα φθάνουμε μέχρι το στάδιο Δ και παραμένουμε στο βαθύτερο δυνατό επίπεδο χαλάρωσης, χωρίς να εξασθενήσουμε τη συνείδησή μας. Όταν το έχουμε εξασφαλίσει αυτό, επαναλαμβάνουμε νοητικά ότι θα αντιληφθούμε συνειδητά και θα θυμηθούμε όλα όσα θα μας συμβούν στη διάρκεια αυτής της χαλάρωσης. Θα θυμηθούμε όμως πλήρως και με λεπτομέρειες μόνο όσα πράγματα είναι ωφέλημα για τη φυσική και τη νοητική μας ύπαρξη. Το επαναλαμβάνουμε αυτό πέντε φορές. Μετά αρχίζουμε ν' αναπνέουμε μέσα από το μισάνοιχτο στόμα μας. 


ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΚΡΑΔΑΣΜΩΝ 

Καθώς συνεχίζουμε ν' αναπνέουμε μέσα από το μισάνοιχτο στόμα μας συγκεντρωνόμαστε στο σκοτάδι με κλειστά τα μάτια μας. Κοιτάζουμε μέσα στο σκοτάδι σε μια θέση τριάντα εκατοστών μακριά από το μέτωπό μας. Μετά μετακινούμε το σημείο της συγκέντρωσής μας στα ενενήντα εκατοστά και ύστερα στα εκατόν ογδόντα εκατοστά. Μένουμε για λίγο εκεί μέχρι να σταθεροποιηθεί το σημείο και μετά το στρέφουμε κατά 90ο προς τα πάνω, σε μια γραμμή παράλληλη προς το σώμα μας. Προσπαθούμε να φθάσουμε τους κραδασμούς σε αυτή τη θέση. Όταν τους βρούμε, τους τραβάμε νοητικά μέσα στο κεφάλι μας. 

Επειδή η προηγούμενη περιγραφή μπορεί να προκαλέσει πολλά ερωτήματα, ο Μονρόε δίνει και μια δεύτερη: Οραματιζόμαστε δυο γραμμές να εκτείνονται προς τα έξω από τα κλειστά μάτια μας. Τις σκεπτόμαστε ότι συγκλίνουν σε ένα σημείο τριάντα εκατοστά μακριά από το μέτωπό μας. Οραματιζόμαστε μια αντίσταση ή πίεση στο σημείο συνάντησής τους, σα να ενώνονται δυο ρευματοφόρα ηλεκτρικά σύρματα ή οι πόλοι ενός μαγνήτη. Μετά επεκτείνουμε το σημείο τομής τους προς τα έξω στα ενενήντα περίπου εκατοστά, ή στο μήκος του τεντωμένου χεριού μας. Λόγω της γωνιακής διαφοράς, η αίσθηση της πίεσης τώρα αλλάζει. Προκαλείται μια συμπίεση του χώρου μεταξύ των δυο συγκλινουσών γραμμών κι επομένως πρέπει ν' αυξηθεί η πίεση για να διατηρηθεί η σύγκλισή τους. Αφού δημιουργήσουμε και διατηρήσουμε το μήκος των ενενήντα εκατοστών, επεκτείνουμε μετά το σημείο τομής στα εκατόν ογδόντα εκατοστά μακριά από το κεφάλι μας, ή στις 30ο. (για να μπορούμε να οραματισθούμε με ακρίβεια τη γωνία των 30ο μπορούμε, αν θέλουμε, να κατασκευάσουμε, μία σ' ένα χαρτί και μετά να την απομνημονεύσουμε). 

Μόλις έχουμε μάθει να δημιουργούμε και να διατηρούμε τη γωνία των 30ο εξωτερικά (ή χονδρικά εκατόν ογδόντα εκατοστά μακριά μας), κάμπτουμε το σημείο τομής κατά 90ο (ή σε ένα "L") προς τα πάνω στη κατεύθυνση του κεφαλιού μας, αλλά παράλληλα προς τον άξονα του σώματός μας. Φθάνουμε νοητικά αυτό το σημείο τομής. Το νιώθουμε περισσότερο, μέχρι να πάρουμε μια αντίδραση. Είναι σα να έρχεται βρυχούμενο και με σφύριγμα ένα διογκούμενο κύμα από πύρινους σπινθήρες μέσα στο κεφάλι μας. Από κει απλώνεται σε ολόκληρο το σώμα μας, κάνοντάς το άκαμπτο και ακίνητο. 

Μόλις μάθουμε τη διαδικασία δε θα χρειάζεται να περάσουμε απ' όλα τα προηγούμενα στάδια. Θα σκεπτόμαστε απλώς τους κραδασμούς ενώ είμαστε σε μια χαλαρή κατάσταση και αυτοί αμέσως θα εμφανίζονται. Θα έχουμε δημιουργήσει ένα εξαρτημένο ανακλαστικό, ένα νευρικό μονοπάτι που θα μπορούμε ν' ακολουθήσουμε ξανά και ξανά. Μπορεί να μην το πετύχουμε αυτό με τη πρώτη φορά, αλλά η πιθανότητα επιτυχίας μας αυξάνει με κάθε επόμενη προσπάθειά μας. Μόλις πάντως το επιτύχουμε, δε θα επαναλαμβάνεται πάντα με τη θέληση μας. Επεμβαίνουν πολλές ακόμη μεταβλητές τις οποίες θα πρέπει ν' απομονώσουμε και να αναγνωρίσουμε. Το φαινόμενο όμως θα συμβαίνει αρκετά συχνά για να μπορούμε να το μελετήσουμε. 


3. Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΩΝ ΚΡΑΔΑΣΜΩΝ 

Όταν έχουμε φθάσει στη κατάσταση των κραδασμών μπορούμε να ακολουθήσουμε πια ορισμένες κατευθυντήριες γραμμές. Αυτό που βασικά αναζητάμε είναι ο συνειδητός έλεγχος αυτής της κατάστασης. Για να τον επιτύχουμε πρέπει ν' ακολουθήσουμε προσεκτικά και με την παρουσιαζόμενη σειρά τις αντίστοιχες διαδικασίες. Σημειώνουμε πάντως ότι η κατάσταση των κραδασμών δεν έχει καμιά βλαβερή επίδραση πάνω στο νου ή στο φυσικό μας σώμα. 


Η ΕΞΟΙΚΕΙΩΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΜΑΣ 

Πρέπει να συνηθίσουμε αυτή την παράξενη κατάσταση. Δεν πρέπει να φοβηθούμε όταν νιώσουμε αυτά τα ισχυρά κύματα να διαπερνούν χωρίς πόνο το σώμα μας. Η καλύτερη μέθοδος είναι να μην κάνουμε τίποτα όταν μας συμβούν. Τα παρατηρούμε απλώς μέχρι να εξαφανιστούν. Αυτό συμβαίνει συνήθως σε πέντε λεπτά. Μετά από αρκετά τέτοια πειράματα καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει κανένας φόβος και ότι δεν "ηλεκτρολύεται" το σώμα μας. Προσπαθούμε να μη διασπάσουμε με το πανικό μας τη παραλυτική αυτή κατάσταση. Μπορούμε αν θέλουμε να το κάνουμε, αν ανασηκωθούμε π.χ. με μεγάλη δύναμη, αλλά θ' απογοητευθούμε με τον εαυτό μας που το κάναμε. Έτσι κι αλλιώς αυτό ακριβώς προσπαθούσαμε να επιτύχουμε. 


Ο ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΩΝ ΚΡΑΔΑΣΜΩΝ 

Μόλις έχουμε ελέγξει το φόβο μας, είμαστε έτοιμοι για μερικά βήματα ελέγχου. Στην αρχή "κατευθύνουμε" νοητικά αυτούς τους κραδασμούς, ή τους εξαναγκάζουμε, να μπουν όλοι μέσα στο κεφάλι μας. Μετά τους σπρώχνουμε προς τα κάτω μέχρι τα δάκτυλα των ποδιών μας και μετά πάλι πίσω στο κεφάλι μας. Τους κάνουμε ν' απλώνονται ρυθμικά σαν ένα κύμα πάνω στο σώμα μας, από το κεφάλι μέχρι τα πόδια μας και μετά πάλι πίσω. Αφού δώσουμε μια αρχική ώθηση σε αυτό το κύμα, το αφήνουμε μετά να προχωρήσει από μόνο του μέχρι να εξασθενίσει. Θα χρειαστούν δέκα περίπου δευτερόλεπτα, πέντε κάτω και πέντε πάνω, για να κάνει ένα πλήρη κύκλο από το κεφάλι μέχρι τα δάκτυλα των ποδιών μας και μετά πάλι πίσω. Εξασκούμαστε σε αυτό μέχρι το κύμα των κραδασμών ν' αρχίζει αμέσως με τη νοητική μας εντολή και να κινείται μετά σταθερά μέχρι να εξασθενίσει. 

Μέχρι τώρα έχουμε παρατηρήσει μερικές φορές "τη τραχύτητα" αυτών των κραδασμών, σαν το σώμα μας να σείεται δυνατά μέχρι το μοριακό ή το ατομικό του επίπεδο. Αυτό είναι κάπως άβολο και θα νιώσουμε την επιθυμία να τους "εξομαλύνουμε". Μπορούμε να το κάνουμε αυτό αυξάνοντας νοητικά τη συχνότητά τους. Ο αρχικός ρυθμός τους φαίνεται να είναι της τάξης των 28 περίπου κύκλων το δευτερόλεπτο (αυτή είναι η συχνότητα των ίδιων των κραδασμών και όχι η συχνότητα της κυκλοφορίας τους από το κεφάλι μέχρι τα πόδια μας). Στην αρχή η αύξηση της συχνότητάς τους είναι μικρή, αλλά γρήγορα θα νιώσουμε ότι έχουν εξομαλυνθεί και δεν μας ενοχλούν πια. 

Είναι πολύ σημαντικό να αυξήσουμε τη συχνότητα των κραδασμών, γιατί αυτή είναι η μορφή που επιτρέπει τον αποχωρισμό μας από το φυσικό σώμα μας. Μόλις έχουμε θέσει την αρχική τους ώθηση, η επιτάχυνσή τους συνεχίζεται από μόνη της. Τελικά μπορεί να τους αισθανθούμε μόνο τη στιγμή που αρχίζουν. Αυτοί αυξάνουν μετά τη συχνότητά τους μέχρις ότου δεν τους αντιλαμβανόμαστε πια. Σε αυτή τη φάση αισθανόμαστε μια ζεστασιά κι ένα ελαφρό μυρμήγκιασμα στο σώμα μας. 

Όταν έχουμε επιτύχει με συνέπεια αυτό το στάδιο, είμαστε έτοιμοι για τα πρώτα πειράματα αποχωρισμού από το φυσικό σώμα μας. Πρέπει πάντως να ξέρουμε ότι πέρα από αυτό το σημείο, δεν υπάρχει επιστροφή. Θα υποχρεωθούμε ν' αποδεχθούμε τη πραγματικότητα αυτής της άλλης ύπαρξης. Το πως θα επηρεάσει αυτή τη προσωπικότητά μας, τη καθημερινή μας ζωή, το μέλλον μας και τις φιλοσοφίες μας εξαρτάται απολύτως από μας. Διότι μόλις έχουμε "ανοιχθεί" σε αυτή τη νέα πραγματικότητα, δεν θα μπορούμε να τη σταματήσουμε εντελώς, όσο και αν προσπαθήσουμε. Μπορεί να την ξεχάσουμε για λίγο λόγω των έντονων καθημερινών προβλημάτων μας, αλλά θα μας ξαναπαρουσιαστεί. Δεν μπορούμε να είμαστε πάντα σ' επιφυλακή εναντίον της. Μόλις αρχίζουμε να κοιμόμαστε ή να ξυπνάμε ή όταν απλά χαλαρώνουμε, μπορεί να φανερωθεί ξαφνικά απρόσκλητο το κύμα των κραδασμών. Μπορούμε βέβαια να το σταματήσουμε, αλλά θα μας είναι τελικά πολύ κουραστικό να ενοχλούμαστε συνεχώς και κάποια στιγμή θα βρεθούμε σίγουρα πάλι έξω από το σώμα μας. Τελικά θα νιώθουμε σα να πολεμάμε τον ίδιο τον εαυτό μας. 


Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΥ 

Στη κατάσταση των κραδασμών πρέπει να είμαστε όσο το δυνατόν πιο κοντά στη κατάσταση της "καμιάς σκέψης" ή της "μίας σκέψης" (συγκέντρωση). Αν δεν είμαστε προσεκτικοί οι ανεξέλεγκτες σκέψεις μας μπορούν να μας οδηγήσουν σε ανεξήγητα ταξίδια σε μέρη και ανθρώπους που δεν ξέρουμε. Η πρώτη τώρα άσκηση αποχωρισμού μας από το φυσικό μας σώμα πρέπει να περιοριστεί σε χρόνο και σε δράση. Πρέπει στην αρχή να εξοικειωθούμε με το καινούργιο περιβάλλον μας και ν' αποκτήσουμε μια αίσθηση προσανατολισμού, ώστε να μη φοβόμαστε ή ανησυχούμε όταν βγαίνουμε από το σώμα μας. 


ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ 

Η επόμενη άσκηση θα μας βοηθήσει να εξοικειωθούμε με την αίσθηση του "δεύτερου" ή αστρικού μας "σώματος", χωρίς να χρειαστεί να βγούμε πλήρως από το φυσικό μας σώμα. Η άσκηση αυτή είναι πολύ σημαντική, γιατί θα μας δώσει τη πρώτη επιβεβαίωση για την πραγματικότητα του αστρικού μας σώματος. Απλώνουμε λοιπόν νοητικά το δεξιό ή το αριστερό χέρι μας, χωρίς να κουνήσουμε το φυσικό χέρι μας, προς τα πλάγια προσπαθώντας να πιάσουμε οποιοδήποτε αντικείμενο θυμόμαστε ότι είναι μακρύτερα από την έκτασή του. Μπορούμε επίσης ν' απλώσουμε το χέρι μας χωρίς να έχουμε κανένα ιδιαίτερο αντικείμενο στο νου μας, που μπορεί να μας προϊδέαζε για το τι επρόκειτο να "αισθανθούμε" όταν θα το πιάναμε. 

Όταν απλώνουμε με αυτό το τρόπο το χέρι μας και δε νιώθουμε τίποτα, το απλώνουμε λίγο μακρύτερα. Συνεχίζουμε να το σπρώχνουμε απαλά, σα να το τεντώναμε, μέχρι να συναντήσει κάποιο υλικό αντικείμενο. Αν έχουμε προκαλέσει κανονικά τους κραδασμούς, τότε το χέρι μας κάποια στιγμή θα αισθανθεί ή θα αγγίξει κάτι. Όταν συμβεί αυτό, εξετάζουμε με την αφή μας αυτό το αντικείμενο, προσέχοντας τις ιδιαίτερες λεπτομέρειές του, που θα μπορούσαμε αργότερα ν' αναγνωρίσουμε. Σε αυτό το σημείο τίποτα δε θα φαίνεται ασυνήθιστο. Οι αισθήσεις μας θα μας πουν ότι αγγίζουμε το αντικείμενο με το φυσικό μας χέρι. 

Αφού εξοικειωθούμε με το αντικείμενο με το εκτεταμένο χέρι μας, τεντώνουμε το χέρι μας περισσότερο σπρώχνοντας το αντικείμενο με τις άκρες των δακτύλων μας. Στην αρχή θα αισθανθούμε μια αντίσταση. Σπρώχνουμε τότε λίγο δυνατότερα και ξεπερνάμε απαλά αυτή την αντίσταση. Θα αισθανθούμε τότε το χέρι μας να περνά μέσα από το αντικείμενο. Συνεχίζουμε να σπρώχνουμε μέχρι το χέρι μας να περάσει τελείως από αυτό και να συναντήσει ένα άλλο υλικό αντικείμενο. Εξετάζουμε με την αφή μας και το δεύτερο αυτό αντικείμενο. Μετά τραβάμε προσεκτικά το χέρι μας προς τα πίσω, μέσα από το πρώτο αντικείμενο και σιγά - σιγά στη κανονική του θέση, μέχρι να το νιώσουμε ότι βρίσκεται στο "σωστό" του μέρος. 

Μετά απ' αυτό ελαττώνουμε τους κραδασμούς. Ο καλύτερος τρόπος για να το κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε να κινήσουμε σιγά - σιγά το φυσικό μας σώμα. Σκεπτόμαστε το φυσικό σώμα μας και ανοίγουμε τα φυσικά μάτια μας. Επαναφέρουμε επίσης με τη θέλησή μας τις φυσικές αισθήσεις μας. 

Μόλις εξαλειφθούν τελείως οι κραδασμοί καθόμαστε για μερικά λεπτά εκεί που είμαστε και μετά σηκωνόμαστε. Βρίσκουμε το αντικείμενο που αισθανθήκαμε", εντοπίζοντάς το σε σχέση με τη θέση του εκτεταμένου χεριού μας όταν ήμασταν ξαπλωμένοι. Παρατηρούμε τις λεπτομέρειες και των δυο αντικειμένων, επισημαίνοντας αυτές που δε θα μπορούσαμε να είχαμε διακρίνει από απόσταση. Συγκρίνουμε τη φυσική τους αίσθηση με αυτό που αισθανθήκαμε κάτω από την επίδραση των κραδασμών. Εξετάζουμε αν γνωρίζαμε τη παρουσία ή τη θέση του δεύτερου αντικειμένου πριν το πείραμα. Ελέγχουμε επίσης τη γραμμή κατεύθυνσης από τη θέση που βρισκόταν το φυσικό χέρι μας μέχρι το πρώτο και μετά μέχρι το δεύτερο αντικείμενο. Είναι αυτή μια ευθεία γραμμή; 

Ελέγχουμε τ' αποτελέσματά μας. Ήταν το πρώτο αντικείμενο σε μια απόσταση που θα ήταν αδύνατο να το φθάσουμε χωρίς να κινήσουμε το φυσικό μας σώμα; Μήπως οι λεπτομέρειες του αντικειμένου, ιδιαίτερα οι μικρολεπτομέρειές του, συμπίπτουν με τις παρατηρήσεις που κάναμε; Κάνουμε τον ίδιο έλεγχο και με το δεύτερο αντικείμενο. 

Αν οι απαντήσεις μας είναι βεβαιωτικές, τότε είχαμε την πρώτη μας επιτυχία. Αν δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα γεγονότα, θα προσπαθήσουμε ξανά μια άλλη φορά. Αν έχουμε προκαλέσει πάντως τη κατάσταση των κραδασμών, η άσκηση θα έχει σίγουρα αποτελέσματα. 

Μπορούμε να κάνουμε ακόμα τη παρακάτω άσκηση. Αφού προκαλέσουμε τους κραδασμούς, και είμαστε ξαπλωμένοι στην πλάτη μας με τα χέρια στο πλάι μας ή πάνω στο στήθος μας, σηκώνουμε απαλά τα χέρια μας χωρίς να τα κοιτάμε και αγγίζουμε μαζί τα δάκτυλά μας. Το κάνουμε αυτό αρκετά τυχαία, αφηρημένα, και παρατηρούμε τι αισθανόμαστε. Μόλις έχουμε θηλυκώσει τα χέρια μας πάνω από το στήθος μας, τα κοιτάμε με κλειστά τα μάτια μας. Αν έχουμε προχωρήσει σωστά, θα δούμε τότε και τα φυσικά και τα αστρικά μας χέρια. Τα φυσικά χέρια μας θα αναπαύονται στο πλάι μας ή πάνω στο στήθος μας. Οι αισθητικές εντυπώσεις που θα έχουμε θα είναι με τα αστρικά μας χέρια πάνω από το φυσικό σώμα μας. Θα πρέπει να ελέγξουμε αυτό το φαινόμενο όσες φορές θέλουμε. Πρέπει να αποδείξουμε στον εαυτό μας ότι δεν κινούμε τα φυσικά μας χέρια, αλλά κάτι άλλο. Το κάνουμε αυτό με οποιοδήποτε τρόπο μπορεί να μας κάνει να βεβαιωθούμε πλήρως γι' αυτή την πραγματικότητα. 

Είναι σημαντικό να επιστρέφουμε πάντα τα αστρικά χέρια μας στην αρχική τους θέση σε πλήρη ένωση με τα φυσικά μας χέρια, πριν "εξασθενίσουμε" τους κραδασμούς. Παρ' όλο που μπορεί να μη συμβεί τίποτα το σοβαρό αν δεν το κάνουμε, δεν είναι καλό να το ανακαλύψουμε σε αυτά τα πρώτα στάδια. 


Η ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΟΥ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΥ 

Η απλούστερη μέθοδος για ν' αποχωριστούμε από το φυσικό σώμα μας είναι η διαδικασία της "ανύψωσης". Ο σκοπός μας εδώ δεν είναι να ταξιδεύσουμε σε μακρινά μέρη, αλλά να εξοικειωθούμε με την αίσθηση του αποχωρισμού μας μέσα στο γνώριμο περιβάλλον του δωματίου μας. Για να βοηθηθούμε στον προσανατολισμό μας, είναι καλύτερο αυτές οι πρώτες ασκήσεις του πλήρους αποχωρισμού μας να γίνουν στη διάρκεια της ημέρας. Ελέγχουμε την ποσότητα του φωτός στο δωμάτιό μας ανάλογα με τις ανάγκες μας. Αποφεύγουμε πάντως τη χρησιμοποίηση ενός ηλεκτρικού φωτός. 

Ερχόμαστε τώρα στη κατάσταση των κραδασμών κι ελέγχουμε πλήρως τις σκέψεις μας. Πρόκειται να παραμείνουμε στα όρια του γνωστού δωματίου μας. Σκεπτόμαστε ότι γινόμαστε ελαφρύτεροι, ότι ανεβαίνουμε προς τα πάνω και το πόσο όμορφο είναι να αιωρηθούμε ψηλά από το σώμα μας. Πριν ακόμα ανυψωθούμε, ανταποκρινόμαστε θετικά σε αυτό. Αν συνεχίσουμε να έχουμε μόνο αυτές τις σκέψεις, θ' αποχωριστούμε ήρεμα από το φυσικό σώμα μας και θα ανυψωθούμε απαλά προς τα πάνω. Μπορεί πάντως να μην τα καταφέρουμε με τη πρώτη ή τη δεύτερη φορά. Αλλά εφόσον έχουμε κάνει τις προηγούμενες ασκήσεις, σίγουρα θα τα καταφέρουμε. 

Μια δεύτερη μέθοδο είναι η τεχνική της περιστροφής, σα να γυρίζαμε μπρούμυτα απαλά στο κρεβάτι μας για να νιώσουμε πιο άνετα. Δεν πρέπει όμως να κάνουμε καμιά προσπάθεια με τα χέρια μας ή τα πόδια μας για να βοηθήσουμε τον εαυτό μας να περιστραφεί. Σκεπτόμαστε απλά την όλη διαδικασία. Αρχίζουμε να περιστρεφόμαστε στρέφοντας στην αρχή το πάνω μέρος του σώματός μας, το κεφάλι και τους ώμους μας. Κινούμαστε σιγά - σιγά, εξασκώντας μια απαλή αλλά σταθερή πίεση. Είναι σημαντικό να περιστραφούμε αργά, για να μη χάσουμε το προσανατολισμό μας. 
Η ευκολία με την οποία περιστρεφόμαστε χωρίς τριβή ή αίσθηση βάρους, μας πληροφορεί ότι έχει αρχίσει ο αποχωρισμός μας. Στρεφόμαστε σιγά - σιγά μέχρι να νιώσουμε ότι έχουμε περιστραφεί κατά 180ο (ερχόμενοι δηλαδή πρόσωπο με πρόσωπο με το φυσικό μας σώμα). 

Μόλις φθάσουμε στις 180ο, σταματάμε με τη σκέψη μας την περιστροφή. Σκεπτόμαστε τότε ότι ανυψωνόμαστε, απομακρυνόμενοι με τη πλάτη μας από το φυσικό μας σώμα. Αν έχουμε επιτύχει την κατάσταση των κραδασμών και αυτή η μέθοδος θα έχει σίγουρα αποτελέσματα. 

Η πρώτη από τις δυο αυτές τεχνικές αποχωρισμού πρέπει να προσπαθηθεί πριν τη δεύτερη. Στη συνέχεια αφού εξετάσουμε και ελέγξουμε και τις δυο, μπορούμε να χρησιμοποιούμε όποια νομίζουμε ότι είναι η πιο εύκολη για μας. 


ΕΠΙΤΟΠΙΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΞΟΙΚΕΙΩΣΗ  ΜΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ 

Μόλις έχουμε επιτύχει τον αποχωρισμό από το φυσικό μας σώμα, είναι πολύ σημαντικό να διατηρήσουμε τον πλήρη έλεγχο της κατάστασης. Ο μόνος τρόπος για να το κάνουμε αυτό είναι να παραμείνουμε στα αρχικά στάδια κοντά στο φυσικό μας σώμα. Ό,τι και να αισθανόμαστε, μένουμε κοντά σε αυτό. Δεν το κάνουμε γιατί υπάρχει κάποιος γνωστός κίνδυνος, αλλά για να εξοικειωθούμε σιγά - σιγά και να καταλάβουμε έτσι τι ακριβώς συμβαίνει. Τα ανεξέλεγκτα ταξίδια σε αυτό το στάδιο μπορούν να μας δημιουργήσουν απρόβλεπτες καταστάσεις που θα μας αναγκάσουν να ξαναμάθουμε από την αρχή πολλά απ' όσα έχουμε ήδη μάθει. 

Σε αυτό το σημείο η βασική μας άσκηση είναι να επιστρέψουμε στο φυσικό μας σώμα. Διατηρούμε μια απόσταση ενενήντα το πολύ εκατοστών πάνω απ' αυτό. Δεν κάνουμε καμιά προσπάθεια να κινηθούμε πλευρικά ή περισσότερο "προς τα πάνω". Πώς ξέρουμε πόσο μακριά είμαστε; Και αυτό είναι κάτι που το αισθανόμαστε. Η όρασή μας είναι τώρα μηδενική. Έχουμε υποχρεώσει τον εαυτό μας να μην ανοίξουμε τα μάτια μας και τα κρατάμε προς το παρόν κλειστά. Μένουμε κοντά στο φυσικό μας σώμα. Έχοντας αυτό στο νου μας θα κρατηθούμε στη κατάλληλη απόσταση. 

Στις επόμενες τρεις ή τέσσερες ασκήσεις, δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να ασκούμαστε να βγαίνουμε "έξω" και να επιστρέφουμε πάλι στο φυσικό μας σώμα. Για να επιστρέψουμε, σκεπτόμαστε απλώς τον εαυτό μας πίσω στο φυσικό μας σώμα και θα επιστρέψουμε. Αν έχουμε χρησιμοποιήσει τη πρώτη μέθοδο αποχωρισμού, η επανολοκλήρωσή μας είναι σχετικά απλή. Όταν είμαστε σε πλήρη ευθυγράμμιση με το σώμα μας, μπορούμε να κινήσουμε οποιοδήποτε μέλος του και να επανεργοποιήσουμε τις αισθήσεις μας. Κάθε φορά που επιστρέφουμε, ανοίγουμε τα φυσικά μας μάτια και ανασηκωνόμαστε φυσικά, ώστε να ξέρουμε ότι είμαστε πάλι πλήρεις. Αυτό γίνεται για να εξασφαλίσουμε τον προσανατολισμό μας, ν' αποκτήσουμε εμπιστοσύνη ότι μπορούμε να επιστρέφουμε με τη θέλησή μας, και το πιο σπουδαίο, για να βεβαιώσουμε τον εαυτό μας για τη συνεχιζόμενη επαφή μας με τον υλικό κόσμο στον οποίο τώρα ανήκουμε. Ό,τι και να πιστεύουμε αυτή η καθησύχαση μας είναι πολύ απαραίτητη. 

Αν έχουμε εφαρμόσει τη μέθοδο της περιστροφής, κινούμαστε αργά προς το φυσικό μας σώμα και όταν αισθανθούμε ότι έχουμε πλήρη επαφή με αυτό, αρχίζουμε την περιστροφή μας για να ενωθούμε ξανά μαζί του. Δεν έχει σημασία αν συμπληρώσουμε τον κύκλο της περιστροφής στις 360ο ή αν τον αντιστρέψουμε και επιστρέψουμε με μια αντίθετη περιστροφή από την προηγούμενη με την οποία αποχωριστήκαμε από το φυσικό μας σώμα. 

Και στις δυο τεχνικές όταν είμαστε σε πλήρη σύνδεση με το φυσικό μας σώμα αισθανόμαστε ένα ελαφρύ τίναγμα σαν ένα "κλικ". Είναι δύσκολο να περιγραφεί αυτή η αίσθηση, αλλά θα την αναγνωρίσουμε. Μετά την επιστροφή μας περιμένουμε πάντα λίγα λεπτά πριν ανασηκωθούμε, κυρίως για να αποφύγουμε οποιαδήποτε ανησυχία μας. Δίνουμε στον εαυτό μας κάποιο χρόνο για να ξαναπροσαρμοσθούμε στο φυσικό περιβάλλον μας. Με το ανασηκωμά μας αποδεικνύουμε άμεσα τη συνέχειά μας. 

Θα έχουμε τελειώσει αυτό τον κύκλο όταν θα μπορούμε να αποχωριζόμαστε, να επιστρέφουμε στο φυσικό μας σώμα, ν' ανασηκωνόμαστε και να σημειώνουμε το χρόνο που πέρασε, να ξαναποχωριζόμαστε και να επιστρέφουμε για δεύτερη φορά στο φυσικό μας σώμα, χωρίς καμιά απώλεια στη συνέχεια της συνείδησής μας. Θα μας βοηθήσει σε αυτό αν σημειώνουμε το χρόνο που πέρασε μετά από κάθε αποχωρισμό μας. 

Το επόμενο βήμα στην εξοικείωσή μας είναι να αποχωριστούμε με τον ίδιο τρόπο από το φυσικό μας σώμα σε μια μεγαλύτερη τώρα απόσταση. Οποιαδήποτε απόσταση μέχρι τρία μέτρα θα είναι καλή. Έχουμε πάντα το νου μας εστιασμένο σε ένα και μόνο σκοπό, χωρίς περιπλανώμενες σκέψεις, ιδιαίτερα σε αυτές τις πιο εκτεταμένες τώρα ασκήσεις μας. Αφού έχουμε εξοικειωθεί με την αίσθηση του να έχουμε "αποχωριστεί" περισσότερο από το σώμα μας, λέμε νοητικά στον εαυτό μας ότι μπορούμε να δούμε. Δε σκεπτόμαστε τη πράξη του ν' ανοίξουμε τα μάτια μας, γιατί αυτό μπορεί να μας μεταφέρει πίσω στο φυσικό μας σώμα και να ελαττώσει τη συχνότητα των κραδασμών. Σκεπτόμαστε απλώς ότι βλέπουμε, ότι μπορούμε να δούμε, και θα δούμε. Δεν υπάρχει καμιά αίσθηση ανοίγματος των ματιών μας. Απλά η μαυρίλα μπροστά από τα μάτια μας ξαφνικά εξαφανίζεται. Στην αρχή η όρασή μας μπορεί να είναι αμυδρή και συγκεχυμένη όπως στο ημίφως ή μυωπική. Στη συνέχεια όμως θα γίνει πιο οξεία. 

Αν έχουμε εφαρμόσει σωστά τις προηγούμενες ασκήσεις, δε θα ανησυχήσουμε από τη θέα του φυσικού μας σώματος που βρίσκεται ξαπλωμένο από κάτω μας. Αφού ικανοποιηθούμε ότι είμαστε "εμείς" εκεί κάτω ξαπλωμένοι, εξετάζουμε οπτικά το δωμάτιο από την προοπτική της θέσης μας. Μετά κινούμαστε νοητικά σιγά - σιγά προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Κινούμε τα χέρια και τα πόδια μας για να βεβαιωθούμε για τη κινητικότητά μας. Γυρίζουμε τριγύρω μένοντας όμως πάντα μέσα στη καθορισμένη απόσταση από το φυσικό μας σώμα. 

Σε αυτό το στάδιο μπορεί να νιώσουμε διάφορες πολύ ισχυρές επιθυμίες, που αποτελούν και το μεγαλύτερο πρόβλημά μας τώρα. Αυτές εμφανίζονται απρόσμενα και απρόσκλητα και μπορούν να μας βγάλουν εύκολα από τη λογική μας θέση. Το σημαντικό είναι να μην τις θεωρήσουμε σαν κακές ή λαθεμένες, αλλά να μάθουμε πως να τις αντιμετωπίζουμε. Δεν πρέπει ν' αρνηθούμε την ύπαρξή τους, αλλά να τις αναγνωρίσουμε σαν ένα βαθύ και ακέραιο μέρος του εαυτού μας, που δεν μπορούμε να διώξουμε με τη σκέψη μας. Μέχρι να το κάνουμε αυτό, θα είμαστε ανίκανοι να τις ελέγξουμε. Οι επιθυμίες αυτές μπορεί να περιλαμβάνουν την ανάγκη μας να ξεφαντώσουμε και να οργιάσουμε στο καινούργιο μας περιβάλλον, μια πολύ έντονη σεξουαλικότητα αισθησιακής φύσης, μια ανάγκη για θρησκευτική έκσταση κ.α. Παρ' όλο που δεν είναι τόσο εύκολο, θα πρέπει να προσπαθήσουμε να κυριαρχήσουμε με τη λογική μας και να μην παρασυρθούμε απ' αυτές τις επιθυμίες μας. Δεν μπορούμε να τις εξαφανίσουμε, αλλά μπορούμε να τις βάλουμε προς στιγμή κατά μέρος. Τους υποσχόμαστε ότι θα τις ικανοποιήσουμε στο μέλλον κι έτσι δε θα μας προβάλλουν αντίσταση. Έτσι κι αλλιώς χρόνια τώρα έχουν συνηθίσει στην αναβολή της ικανοποίησής τους. 

Όταν θα έχουμε ελέγξει λογικά αυτά τα άλλα μέρη του εαυτού μας, και θα το έχουμε αποδείξει αυτό πρακτικά πέντε μ' επτά φορές (ενώ είμαστε στο ίδιο δωμάτιο και κοντά στο σώμα μας), θα είμαστε έτοιμοι για πιο μακρινά και ειδικά ταξίδια. Υποτίθεται βέβαια ότι με όλα τα προηγούμενα που έχουμε κάνει μέχρι τώρα έχουμε ξεπεράσει τους περισσότερους φόβους μας. Αν δεν το έχουμε κάνει, τότε καλύτερα να επαναλάβουμε τις ασκήσεις που προκαλούν φόβο, μέχρι να τους ξεπεράσουμε. 


ΜΙΑ ΣΙΓΟΥΡΗ ΜΕΘΟΔΟΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ 

Όπως έχουμε ήδη πει ο φόβος μας ότι μπορεί να μη μπορέσουμε να επανέλθουμε στο φυσικό μας σώμα αποτελεί ένα σημαντικό εμπόδιο για τον αποχωρισμό μας απ' αυτό. Πρώτα απ' όλα δεν πρέπει να μας πιάσει πανικός. Πρέπει να κυριαρχήσει η λογική μας. Ο τρόμος μας δυσκολεύει απλώς τη κατάσταση. Όπου και να είμαστε μπορούμε να σκεφθούμε απλώς το φυσικό μας σώμα και ν' αρχίσουμε να κινούμε νοητικά κάποιο μέρος του, για παράδειγμα ένα δάκτυλο του χεριού ή του ποδιού μας. Μπορούμε να πάρουμε εσκεμμένα μια βαθιά αναπνοή, να επανεργοποιήσουμε μια ή όλες τις αισθήσεις μας, να κινήσουμε το σαγόνι μας, να καταπιούμε ή να κινήσουμε τη γλώσσα μας. Οποιαδήποτε κίνηση ή χρησιμοποίηση της ενέργειας του φυσικού μας σώματος μπορεί να μας κάνει να επιστρέψουμε γρήγορα σε αυτό. Αν αυτή δεν έχει άμεσο αποτέλεσμα, δοκιμάζουμε μια άλλη. Το μόνο τελικά θέμα είναι ποια μέθοδος είναι η καλύτερη για μας. 

Όταν εφαρμόζουμε αυτή τη τεχνική η επιστροφή μας είναι άμεση. Η επανολοκλήρωσή μας φαίνεται να είναι τότε στιγμιαία. Αυτή όμως η μέθοδος της άμεσης επιστροφής εξαφανίζει κάθε δυνατότητα επιλογής από μέρους μας. Μόλις τεθεί σε δράση, δεν μπορούμε να τη σταματήσουμε. Θα γυρίσουμε γρήγορα στο φυσικό μας σώμα, χωρίς να μπορούμε να γνωρίσουμε τι συμβαίνει και πως συμβαίνει. Καλύτερα λοιπόν να τη θεωρήσουμε σα μια μέθοδο επείγουσας περίπτωσης και όχι σαν ένα απαραίτητο βήμα στη μεθοδολογία μας. 

Στις συνηθισμένες συνθήκες θα πρέπει να σκεπτόμαστε ή να αισθανόμαστε τη κατεύθυνση του φυσικού μας σώματος. Χωρίς λοιπόν μεγάλη βιασύνη και με ένα ήρεμο και εκούσιο τρόπο αρχίζουμε να επιστρέφουμε σε αυτό. 


ΠΩΣ ΚΙΝΟΥΜΑΣΤΕ 

Είμαστε τώρα έτοιμοι για το σπουδαιότερο απ' όλα τα βήματα, "να πάμε" δηλαδή σε ένα μακρινό σημείο και να επιστρέψουμε. Δεν είναι συνετό να προσπαθήσουμε να κάνουμε αυτή την άσκηση, προτού ολοκληρώσουμε με άνεση όλες τις προηγούμενες ασκήσεις. Είναι πολύ σημαντικό να ακολουθήσουμε μια πλήρη και ολοκληρωμένη διαδικασία. 

Πρώτα απ' όλα σκεπτόμαστε το "σημείο που θέλουμε να πάμε". Ο κανόνας είναι να διαλέγουμε να "πάμε" σε ένα άτομο και όχι σε ένα μέρος. Μπορεί να καταφέρουμε και το τελευταίο, αν έχουμε μια βαθιά συναισθηματική προσκόλληση σε κάποιο μέρος, αλλά τα πειράματα που έκανε ο Μονρόε προς αυτή την κατεύθυνση είχαν ελάχιστη επιτυχία. Αυτό βέβαια μπορεί να οφειλόταν στη ιδιαίτερη δική του προσωπικότητα και μπορεί κάποιος άλλος να τα καταφέρει καλύτερα. 

Διαλέγουμε από την αρχή ένα ζωντανό άτομο που θέλουμε να επισκεφθούμε. Διαλέγουμε κάποιον που να τον ξέρουμε καλά. Δε θα πρέπει να τον πληροφορήσουμε για την άσκησή μας γιατί μπορεί να τον προϊδεάσουμε. Μπαίνουμε στη κατάσταση χαλάρωσης και στη κατάσταση των κραδασμών και στη συνέχεια απομακρυνόμαστε σε μια κοντινή απόσταση, 1,5 με 2 μέτρα από το φυσικό μας σώμα. Με την όρασή μας ακόμα αδρανή σκεπτόμαστε προσεκτικά το άτομο που πρόκειται να επισκεφθούμε. Δε σκεπτόμαστε μόνο το όνομα, αλλά τη προσωπικότητα και το χαρακτήρα αυτού του ατόμου. Δεν προσπαθούμε να οραματισθούμε τη φυσική του μορφή, γιατί αυτό που θα μας ελκύσει είναι οι εσωτερικές του ιδιότητες και όχι τόσο τα φυσικά του χαρακτηριστικά. 

Καθώς σκεπτόμαστε αυτό το άτομο, κάνουμε σιγά - σιγά μια στροφή 360ο. Ενώ στρεφόμαστε θα "νιώσουμε" κάπου τη σωστή κατεύθυνση. Είναι μια διαίσθηση, μια βεβαιότητα που μας προσελκύει σαν ένας απαλός μαγνήτης. Μπορούμε αν θέλουμε να βεβαιωθούμε γι' αυτή τη κατεύθυνση. Προσπερνάμε καθώς στρεφόμαστε αυτό το σημείο και ξαναεπιστρέφουμε. Θα το νιώσουμε και πάλι πολύ δυνατά. Σταματούμε τότε, αντικρίζοντας αυτή τη κατεύθυνση. Σκεπτόμαστε ότι βλέπουμε και αρχίζουμε αμέσως να βλέπουμε. 

Για να κινηθούμε προς τον προορισμό μας, χρησιμοποιούμε τη μέθοδο του "τεντώματος" των χεριών που κάναμε στην πρώτη μας άσκηση. Η ευκολότερη μέθοδος είναι να βάλουμε τα αστρικά μας χέρια μας σαν ένα βουτηχτή πάνω από το κεφάλι μας σκεπτόμενοι το άτομο που θέλουμε να επισκεφθούμε και "τεντώνοντας" το σώμα μας προς αυτή τη κατεύθυνση. Μπορούμε να κινούμαστε γρήγορα ή αργά, ανάλογα με τη προσπάθεια που βάζουμε σε αυτό το "τέντωμά" μας. Όσο περισσότερο "τεντωνόμαστε" τόσο γρηγορότερα πηγαίνουμε. Όταν φθάσουμε στο προορισμό μας χωρίς να το αντιληφθούμε θα σταματήσουμε να "τεντωνόμαστε". 

Για να επιστρέψουμε χρησιμοποιούμε μια ανάλογη μέθοδο. Σκεπτόμαστε το φυσικό μας σώμα, τεντωνόμαστε κι επιστρέφουμε γρήγορα. Συνήθως δε χρειάζεται τίποτα παραπάνω από αυτό.

zougla.gr

Σαμποτάροντας τον εαυτό μας....!!!!!

Ορισμένες συμπεριφορές μας, μας βλάπτουν, αλλά εμείς αδυνατούμε να το καταλάβουμε, βάζοντας έτσι συνεχώς τρικλοποδιές στον εαυτό μας. Ποιες είναι αυτές;

Υπονομεύουμε τον εαυτό μας όταν, στην προσπάθειά μας να λύσουμε ένα πρόβλημα, τελικά προκαλούμε ένα νέο ή το χειριζόμαστε με τέτοιον τρόπο που παρεμβαίνει στα μελλοντικά μας σχέδια ή αποδεικνύεται καταστροφικός για τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Αν και όλοι έχουμε κάποια στιγμή υιοθετήσει, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, μια τέτοια συμπεριφορά, το πρόβλημα ξεκινά όταν αυτή επαναλαμβάνεται τακτικά, μέχρι που γίνεται συνήθεια.

Το «αυτο-σαμποτάζ» είναι μια κατάσταση που επαναλαμβάνεται συστηματικά και εξελίσσεται μέσα στον χρόνο, γι'αυτό και χρειάζεται χρόνος και προσπάθεια για να σταματήσει. Στην ουσία πρόκειται για έναν λανθασμένο μηχανισμό άμυνας, για μια προσωρινή ανακούφιση, που σε βάθος χρόνου μας βλάπτει, αφού μπορεί εμείς να αρνούμαστε το πρόβλημα, αυτό όμως εξακολουθεί να υφίσταται και να διογκώνεται.

Τρεις «αυτοκαταστροφικές» συμπεριφορές  :

1. Η άρνηση των συναισθημάτων

Στην προσπάθειά μας να αποφύγουμε ή να αντιμετωπίσουμε τα αρνητικά συναισθήματα που μας κατακλύζουν, είναι πιθανό να υιοθετήσουμε συμπεριφορές οι οποίες, αντί να μας βοηθούν, μακροχρόνια μας βλάπτουν. Το να δραπετεύουμε από την πραγματικότητα μπορεί να φαντάζει επιθυμητό, αλλά τελικά μπορεί να μας βάλει σε μεγαλύτερες φασαρίες, επειδή, αρνούμενοι να αντιμετωπίσουμε τις δύσκολες καταστάσεις της ζωής μας, ουσιαστικά τις αφήνουμε να διαιωνίζονται. 

Βέβαια, το να καταφύγουμε στο λεγόμενο comfort food μετά από μια δύσκολη μέρα δεν θεωρείται προβληματική συμπεριφορά αν γίνεται π.χ. 2 φορές τον μήνα. Η κατάσταση εξελίσσεται σε πρόβλημα όταν γίνεται συστηματικά ή έχει επιπτώσεις στο βάρος, την υγεία και την ψυχική μας διάθεση. Αν το ξέσπασμα στο φαγητό καθιερωθεί ως τρόπος αντίδρασης απέναντι σε μια δύσκολη κατάσταση, τότε κινδυνεύουμε να εγκλωβιστούμε σε αυτόν.

Επίσης, ορισμένοι άνθρωποι εστιάζουν σε τόσο μεγάλο βαθμό στο αρνητικό γεγονός το οποίο βιώνουν, που τελικά παγιδεύονται σε μια επώδυνη κατάσταση αρνητικών συναισθημάτων. Στη συνέχεια, επιλέγουν ακραίες συμπεριφορές, ελπίζοντας ότι οι σωματικές αισθήσεις που τους προκαλούν θα είναι τόσο έντονες, ώστε να τους αποσπάσουν την προσοχή και να τους βοηθήσουν να ξεχαστούν.

Μερικές φορές, ωστόσο, σαμποτάρουμε τον εαυτό μας και λόγω «άγνοιας», εξαιτίας λανθασμένων πεποιθήσεων σχετικά με το ποια συμπεριφορά θεωρείται σωστή. Η λύπη, για παράδειγμα, συχνά μας οδηγεί στην απομόνωση. Αυτή την αντίδραση μπορεί να τη νιώθουμε σωστή, αλλά στην πραγματικότητα μας βλάπτει. 

Το να αποτραβιόμαστε από υγιείς καταστάσεις, όταν έχουμε κακή διάθεση, έχει ως αποτέλεσμα να την επιδεινώνουμε. Κοινό χαρακτηριστικό, πάντως, στις καταστροφικές συμπεριφορές είναι ότι νομίζουμε ότι μας βοηθούν, αλλά στην πραγματικότητα μας αποπροσανατολίζουν, βυθίζοντάς μας όλο και περισσότερο σε έναν φαύλο κύκλο.

Δυστυχώς, συχνά δεν καταλαβαίνουμε ότι μόνοι μας σαμποτάρουμε τον εαυτό μας και αυτό γιατί πολλές φορές οι συνέπειες των πράξεων και αποφάσεών μας δεν είναι άμεσες. Για να αντιληφθούμε το πώς μας επηρεάζουν, πρέπει να τις προβάλουμε σε βάθος χρόνου, να δούμε αν και κατά πόσο βλάπτουν τα μελλοντικά μας σχέδια και τις σχέσεις μας.

Η στροφή στις εξαρτήσεις

Η συστηματική αποφυγή ενός ανθρώπου να αντιμετωπίσει τα αρνητικά συναισθήματά του μπορεί να τον οδηγήσει σε κάποιου είδους εξάρτηση, προκειμένου να συντηρήσει την άρνησή του για το πρόβλημα ή να μην ασχοληθεί με αυτό. Η εξάρτηση, είτε αυτή εκφράζεται με τη μορφή κατάχρησης ουσιών (αλκοόλ, φάρμακα, ναρκωτικά) είτε ως προσκόλληση σε ένα άτομο, αποδεικνύεται επιβλαβής σε όλα τα επίπεδα, σωματικά και ψυχικά. 

Πρόκειται για μια λανθασμένη επιλογή, έναν «ανθυγιεινό» τρόπο να δραπετεύουμε από τα πράγματα που μας βασανίζουν. Ο εθισμός είναι μια δύσκολη περίπτωση - ας μη γελιόμαστε- και χρειάζεται μεγάλη δύναμη, επιμονή και θέληση για να τον ξεπεράσουμε. Η εξάρτηση μας αποδυναμώνει, γι' αυτό και είναι σημαντική η αναζήτηση βοήθειας από έναν ειδικό και η υποστήριξη των αγαπημένων μας προσώπων.

Σπάμε τον φαύλο κύκλο!

*Κρατάμε ένα ημερολόγιο αναφορικά με το πώς αντιμετωπίζουμε τις στρεσογόνες καταστάσεις.

*Αναγνωρίζουμε τη συμπεριφορά που ακολουθούμε.

*Αποδεχόμαστε το πόσο μας βλάπτει.

*Εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας να αντιδρά διαφορετικά, βρίσκοντας, με τη βοήθεια των δικών μας ανθρώπων ή ενός ειδικού, εναλλακτικές λύσεις αντιμετώπισης του προβλήματος, όπως π.χ. ένα νέο χόμπι.

2. Η δύναμη της αναβλητικότητας

Η αναβολή, η χρονική απόσταση που χωρίζει τις προθέσεις μας από το να γίνουν πράξη, η δράση που δεν αναλαμβάνουμε ποτέ, είναι ο πιο κοινός τρόπος να σαμποτάρουμε τον εαυτό μας. Και ενώ πιστεύουμε ότι η θέληση και οι λόγοι που γεννούν τους στόχους μας αρκούν για να μας κινητοποιήσουν, τελικά αποδεικνύεται ότι αυτό δεν ισχύει.

Η αναβλητικότητα είναι μια παράλογη καθυστέρηση. Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα είναι ψυχολογικό και όλες οι δυσκολίες που προκύπτουν ή τα εμπόδια που βάζουμε απορρέουν από αυτό. Μπορεί το μυαλό μας να γνωρίζει και να κατανοεί το τι πρέπει να κάνουμε, ωστόσο δεν έχουμε τη διάθεση να το κάνουμε. Έτσι, εστιάζουμε στα βραχυπρόθεσμα οφέλη, στο να νιώσουμε καλά αυτή τη στιγμή, θυσιάζοντας τα μακροπρόθεσμα οφέλη. Μάλιστα, όταν το πρόβλημα είναι χρόνιο και χαρακτηρίζει την καθημερινότητά μας, τότε κινδυνεύουμε να θυσιάσουμε ολόκληρη τη ζωή μας.

Υπάρχουν 4 βασικοί λόγοι για τους οποίους συνήθως κωλυσιεργούμε :

Δεν θέλουμε να κάνουμε πράγματα που δεν μας αρέσουν ή μας αναστατώνουν με οποιονδήποτε τρόπο. Για παράδειγμα, αναβάλλουμε μια επίσκεψη στον γιατρό, γιατί δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε μια ενδεχομένως αρνητική κατάσταση, αλλά θέλουμε να συνεχίσουμε να νιώθουμε καλά.

Συχνά οι προθέσεις μας ή/και ο στόχος μας είναι ασαφείς ή δεν είναι αρκετά ισχυροί για να μας κινητοποιήσουν. Αυτή η δίαιτα που ξεκινάει πάντα από Δευτέρα είναι ένα κλασικό παράδειγμα αναβολής.

Η προσοχή μας αποσπάται εύκολα. Θα γράψουμε, για παράδειγμα, την επιστολή που πρέπει, αφού πρώτα απαντήσουμε στο μήνυμα της φίλης, διαβάσουμε ένα mail, τσεκάρουμε το facebook, δούμε τι καιρό θα κάνει αύριο… και ξαφνικά η μέρα πέρασε και η επιστολή δεν έχει ακόμα γραφτεί.

Αναβάλλουμε πράγματα από φόβο, επειδή λόγου χάρη νομίζουμε ότι δεν έχουμε τις δυνάμεις και τα προσόντα που απαιτούνται ή ανησυχούμε για τα αποτελέσματα μιας πιθανής ενέργειας ή πρωτοβουλίας μας. Γενικά ο φόβος - το άγχος της αποτυχίας - είναι ένας παράγοντας που μας κρατάει πίσω.

Σημαντικό στοιχείο της αναβλητικότητας είναι η λεγόμενη αυτοεξαπάτηση, τα μικρά ψέματα που λέμε στον εαυτό μας προκειμένου να νιώσουμε καλύτερα που δεν κάνουμε αυτό που πρέπει, οι δικαιολογίες που εφευρίσκουμε ή τα προβλήματα που αφήνουμε άλυτα επειδή μας βολεύουν.

Ξεκινάμε σταδιακά

*Καλό είναι να θέτουμε μικρούς και εφικτούς στόχους και όχι μακρινούς και μεγάλους. Κάνοντας ένα βήμα τη φορά, θα πάρουμε θάρρος για να συνεχίσουμε και θα φτάσουμε σταδιακά στον τελικό μας στόχο.

*Φροντίζουμε να παίρνουμε συγκεκριμένες αποφάσεις και όχι να κάνουμε γενικές δηλώσεις.

*Βρίσκουμε αυτό που μας αποσπά την προσοχή και το απομακρύνουμε.

*Βάζουμε σε πρόγραμμα τη δουλειά μας και προσπαθούμε όσο γίνεται να το τηρήσουμε.

*Επιβραβεύουμε τον εαυτό μας κάθε φορά που καταφέρνουμε να τηρήσουμε το οργανόγραμμά μας.

3. Η έλλειψη αυτοπεποίθησης

Μπορεί η μετριοφροσύνη να θεωρείται αρετή και ο υπέρμετρος εγωισμός να είναι κοινωνικά κατακριτέος, ωστόσο όταν το Εγώ καταπιέζεται σε υπερβολικό βαθμό, αυτό αποτελεί δείγμα χαμηλής αυτοεκτίμησης. Όταν συνεχώς υποτιμούμε τον εαυτό μας, γινόμαστε οι ίδιοι τροχοπέδη στην εξέλιξή μας, αφού η αρνητική εικόνα που έχουμε για εμάς τους ίδιους μας αποτρέπει από το να πάρουμε ρίσκα ή να θέσουμε υψηλούς στόχους.

Ακόμα χειρότερα, η προβολή μιας τέτοιας εικόνας αποτρέπει και τους άλλους από το να μας πάρουν στα σοβαρά, από το να μας αναθέσουν ρόλους και ευθύνες, και μας εμφανίζει λιγότερο ικανούς στην εκτέλεση καθηκόντων. Η διαρκής αναζήτηση έγκρισης και αποδοχής στα μάτια των άλλων δεν δείχνει πάντα πόσο εκτιμάμε τη γνώμη τους, αλλά μας κάνει να φαινόμαστε αδύναμοι και λιγότερο ικανοί.

Επίσης, η εξαρχής δήλωση της «ανικανότητάς» μας, όπως, για παράδειγμα, «Δεν θέλω να οδηγήσω. Είμαι κακή οδηγός», μας καλύπτει σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά. Ο φόβος της έκθεσης υπάρχει και στην περίπτωση αυτή, γι? αυτό εμείς προειδοποιούμε τους γύρω μας για την έλλειψή μας, θέλοντας να εκμηδενίσουμε τις πιθανότητες αρνητικής κριτικής ή αρνητικού αποτελέσματος.

Όμως, στις ανταγωνιστικές κοινωνίες που ζούμε, όπου η ατομικότητα είναι κύριο χαρακτηριστικό, καλούμαστε συχνά να παρουσιάσουμε τον εαυτό μας ως μοναδικό, να τον προβάλουμε όσο καλύτερα μπορούμε, προκειμένου να εξελιχθούμε. 

Ο χρόνος, όμως, που συνήθως μας δίνεται είναι ελάχιστος και μέσα στα στενά αυτά όρια πρέπει να παρουσιάσουμε τις καλύτερες και πιο δυνατές πτυχές μας, να δώσουμε τις καλές πληροφορίες που διαφορετικά δεν θα ήταν διαθέσιμες. Το να υποτιμάμε, λοιπόν, τον εαυτό μας δεν είναι δείγμα καλής συμπεριφοράς, αλλά χαμηλής αυτοεκτίμησης.

Μαθήματα αυτοεκτίμησης

*Φροντίζουμε να έχουμε μια σφαιρική άποψη για τα πράγματα, εστιάζοντας ισότιμα τόσο στις θετικές όσο και στις αρνητικές πλευρές του εαυτού μας.

*Καταγράφουμε τα 10 πράγματα για τα οποία είμαστε περήφανοι. Αν δεν μπορούμε μόνοι μας, ζητάμε τη βοήθεια των γύρω μας.

*Στοχεύουμε στην ενίσχυση των θετικών μας σημείων και στη βελτίωση των αρνητικών μας.

vita.gr 

Ναταλία Κουτρούλη ψυχολόγο υγείας

Αυτογνωσία : Πώς να νοιώθω καλά με τον εαυτό μου....!!!!!!!!

Φροντίζοντας το παιδί μέσα μας, ηρεμώντας την αυτοεπίκριση, ανακαλύπτοντας τον πιο αυθεντικό εαυτό μας

Αν υπήρχαν γυαλιά όρασης συναισθημάτων και διάθεσης, οι άνθρωποι θα ήμασταν έκθετοι σε μια εντυπωσιακή αλήθεια: πόσο συχνά νοιώθουμε δυσάρεστα, άβολα, μελαγχολία, αμηχανία ή στεναχώρια και πόσο ''λίγο'' νοιώθουμε πραγματικά καλά. 

Αν βλέπαμε και τις σκέψεις των άλλων, θα διαπιστώναμε κάτι ακόμα πιο εντυπωσιακό και κοινό, στους περισσότερους ανθρώπους: λογοκρίνουμε ότι κάνουμε, λέμε, επιθυμούμε, νοιώθουμε, ως ακατάλληλο, παιδικό, γελοίο, αδιάφορο, ντροπιαστικό. 

Συνολική εντύπωση, οι άνθρωποι απορρίπτουν κομμάτια του εαυτού τους ή της ιστορίας τους και νοιώθουν συχνά άσχημα. Πώς και γιατί φερόμαστε έτσι στον εαυτό μας; Πώς μπορούμε να το αλλάξουμε; Πώς μπορούμε να νοιώθουμε καλύτερα;

Από τα πρώτα παιδικά μας χρόνια μαθαίνουμε τι είναι ''σωστό και τι λάθος'', ''τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται'', τι θα πρέπει να μας κάνει να νοιώθουμε ντροπή. Όλοι αυτοί οι άρρητοι κανόνες μαθαίνονται περισσότερο βιωματικά, δηλαδή μέσα από την εμπειρία μας με τους άλλους και στο μικρότερο μέρος λεκτικά. 

Γι’ αυτό, πέραν από κάποιες συγκεκριμένες αναμνήσεις, μας είναι δύσκολο να θυμηθούμε πότε και πως διαμορφώσαμε τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο και πως αποκτήσαμε τον κώδικα συμπεριφοράς μας. 

Κι όμως όλος αυτός ο εσωτερικός κόσμος που αναπτύξαμε μέσα μας, χωρίς να το συνειδητοποιούμε καθορίζει στο εδώ και τώρα, πως βιώνουμε μέσα μας ότι συμβαίνει στη ζωή μας, πόσο χαρούμενοι, λυπημένοι, απογοητευμένοι ή θυμωμένοι νοιώθουμε με τις σχέσεις μας και πως αντιδρούμε, πόσο δηλ. πραγματικά επιτρέπουμε να εξερευνούμε, να εκφράζουμε, ν’ απολαμβάνουμε και να μοιραζόμαστε με τους άλλους έναν ολοκληρωμένο, αυθεντικό εαυτό.

Το Παιδί μέσα μας, συχνά έχει τραυματιστεί…

Γυρίζοντας πίσω στο χρόνο, αναζητώντας το περιβάλλον και τις συνθήκες μέσα στις οποίες αναπτυχθήκαμε ως παιδιά, μπορεί να βρούμε χαρούμενες μνήμες αλλά και κάποιες δύσκολες στιγμές, ή περιόδους, στην παιδική κι εφηβική μας ιστορία. 

Τότε που βιώσαμε πόσο δύσκολη, άδικη ή στενάχωρη μπορεί να γίνει η ζωή, ακόμα από τα πρώτα μας βήματα σ’ αυτήν (από τριών χρονών ως και την εφηβεία). Νομίζουμε πως αυτά ανήκουν στο παρελθόν, ότι τα έχουμε αφήσει πίσω μας, η αλήθεια είναι όμως πως ό,τι μπορεί να έχουμε ξεχάσει σ’ ένα εσωτερικό συρτάρι μέσα μας δεν είναι και νεκρό. 

Τ’ αποτυπώματα όλων των εμπειριών μας έχουν σμιλέψει τον τρόπο που σκεφτόμαστε σήμερα, τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε κι αισθανόμαστε όσα συμβαίνουν γύρω μας και μας προσδιορίζουν στην ενήλικη ζωή μας. 

Το ανέκφραστο παιδί μέσα μας, ως ενήλικες πια, μετατρέπεται σ’ ένα εσωτερικό παιδί που μπορεί να εκφράζεται με τη μορφή των ατελείωτων παραπόνων, των αναγκών που δεν καλύπτονται ποτέ, του θυμού προς τους άλλους, την αίσθηση ότι δεν μας αγαπούν αρκετά αυτοί που θέλουμε και μας γεμίζει λύπη, στεναχώρια, παράπονο, συναισθηματική πείνα και οργή. 

Ωστόσο το εσωτερικό παιδί έχει και μια άλλη όψη : Κρυμμένο πίσω από τα παιδικά βιώματα και τους περιορισμούς, βρίσκεται κάπου μέσα μας ένα παιδικό κομμάτι που λαχταρά να μοιραστεί τη χαρά, το κέφι, το παιχνίδι, τον αυθορμητισμό, το μοίρασμα και τη δημιουργία με τους άλλους, χωρίς φόβο και άγχος. Συχνά όμως δεν μπορεί.

Η φωνή της λογικής ή ένας Κριτής-επικριτής μέσα μας;

Οι ανασφαλείς ή απαιτητικοί γονείς δημιουργούν ανασφαλή παιδιά. Φαίνεται πως η γονεϊκή συμπεριφορά εσωτερικεύεται στα παιδιά, που νοιώθουν σαν να είναι πάντα εκεί κάποιος για να τους κρίνει σε ότι κάνουν ακόμα κι όταν δεν τους βλέπει κανείς. 

Αργότερα στη ζωή τους, ως ενήλικες, κουβαλούν μέσα τους έναν αμείλικτο, σκληρό ή αυστηρό κριτή. Έχουν αναπτύξει μέσα τους μια φωνή (τη φωνή του ενήλικα κριτή) που ασκεί κριτική σ’ ότι κάνουν, που δημιουργεί ανασφάλεια για το πόσο τον αγαπάνε οι άλλοι, για το πόσο σημαντικός και ικανός είναι ο εαυτός, για το πόσο αξίζει. 

Έτσι δεν νοιώθουν εύκολα ασφάλεια για όσα κάνουν κι ανησυχούν πολύ για την επιτυχία και την αποτυχία, βιώνουν άγχος. Ενδόμυχα φοβούνται την απόρριψη στις σχέσεις τους με τους άλλους. 

Έχουν ανάγκη για συναισθηματική επιβεβαίωση κι εύκολα μπορεί να νοιώσουν πληγωμένοι, ότι τους απορρίπτουν και ότι δεν τους αγαπούν αρκετά – αλλά και να κρύβουν συχνά την πλευρά αυτή του εαυτού τους από τους άλλους. 

Είναι αλήθεια πως οι περισσότεροι από εμάς κουβαλάμε έναν περισσότερο ή λιγότερο αυστηρό κριτή μέσα μας. Πολλές φορές μοιάζει σαν μια φωνή που μειώνει ό,τι καλό κάνουμε στο «είχες τύχη» ή ασκεί κριτική: «θα μπορούσες και καλύτερα». 

Η φωνή αυτή μας προκαλεί πολλές φορές άγχος, ανησυχία, αίσθημα κατωτερότητας, αβεβαιότητας, αμηχανίας ή ντροπής. Κι ο εσωτερικός ενήλικας μπορεί να πάρει κι άλλη μορφή, να μάθει να είναι πιο υποστηρικτικός και θετικός με μας απ’ ότι μπορεί να μας έμαθαν κάποια χρόνια παλιά στην προσωπική μας ιστορία.

Εκφράζοντας τον αυθεντικότερο εαυτό μας, βιώνουμε ανακούφιση.

Αν μπορούσαμε να δούμε μέσα στον καθένα, το πιθανότερο είναι ν’ ανακαλύπταμε κάπου ένα μικρό παιδί με όνειρα, φαντασία αλλά και φόβους κι έναν ενήλικα που εμφανίζεται στους περισσότερους από μας, κάθε φορά που κάτι κάνουμε λάθος και μας κάνει κριτική. 

Ανάμεσα στην περιορισμένη παιδική καρδιά και στο εσωτερικό κριτή που επικρίνει, λαχταρά να βρει χώρο και χρόνο ο πιο αληθινός εαυτός μας για να εκφραστεί. 

Όσο προσπαθούμε να προχωρήσουμε στη ζωή με όσα έχουν εντυπωθεί μέσα μας από τα παιδικά μας χρόνια (κι ας μην τα θυμόμαστε όλα, ούτε να τα σκεφτόμαστε συνέχεια), αλλά τ’ αναβιώνουμε ασυνείδητα κάθε φορά που νοιώθουμε να μας πληγώνουν ή δεν μας καταλαβαίνουν οι άλλοι, κι έναν εσωτερικό ενήλικα που ασκεί κριτική σε κάθε βήμα που κάνουμε, που δεν είναι ποτέ ικανοποιημένος, που βλέπει πιθανούς κινδύνους σε κάθε πρωτοβουλία που σκεφτόμαστε να πάρουμε είναι κατανοητό να νοιώθουμε συχνά δυσάρεστα συναισθήματα. 

Πίσω απ’ όλα αυτά βρίσκεται κρυμμένος ο αυθεντικός εαυτός που ονειρεύεται (αλλά δεν τολμά εξαιτίας της αυτό-αμφισβήτησης), που επιθυμεί, που θέλει να δημιουργήσει. Ο αυθεντικός εαυτός, μέρη του οποίου μπορεί να γνωρίζουμε κι άλλα που χρειάζεται ν’ ανακαλύψουμε ή ν’ αποκαλύψουμε όταν το πέπλο των φόβων, των ανασφαλειών και της εσωτερικής κριτικής πέσει.

Ο άγνωστος αυθεντικός εαυτός

Συνήθως, παρά τις ανησυχίες μας, ο αυθεντικός εαυτός μας είναι πολύ ομορφότερος, με τις ατέλειες και τις αδυναμίες του, ακριβώς επειδή είναι ένα μοναδικό έργο προσωπικής τέχνης και τεχνικής. Όπως ένα μοναδικό έργο τέχνης, χρειάζεται να δουλευτεί ώστε οι παλιές κακοτεχνίες να γίνουν μοναδικά χαρίσματα του έργου. 

Οι πληγές που μας οδηγούν σ’ αποτυχίες στις σχέσεις μας με τους άλλους να γίνουν προσωπική βαθύτερη ενσυναίσθηση του εαυτού και των άλλων. Η κριτική, εσωτερική και των άλλων, κατανόηση, αποδοχή και δημιουργική αντίληψη. 

Το άγχος, ο φόβος ή η ντροπή, να γίνουν αποδοχή ως μικρά κομμάτια της ανθρώπινης εμπειρίας που βοηθούν τα βήματά μας να γίνουν σταθερότερα κι ασφαλέστερα. Η εσωτερική αναστολή ως ένας οδηγός για ν’ αποκαλύπτουμε με σεμνότητα την αυθεντικότητά μας. 

Οι φόβοι μας για τις κακοτοπιές του κόσμου, μια παραδοχή ότι πρόκειται για έναν φόβο που μοιράζονται όλοι οι άνθρωποι μπροστά στην προσωπική ελευθερία κι αυτοέκφραση.

Image: Idea go / FreeDigitalPhotos.net

Όλγα Μουλάκη, M.Sc., Ψυχολόγος

Μετενσάρκωση και αδελφές ψυχές...!!!

Μετενσάρκωση και αδελφές ψυχές...!!!

Λέγεται : Δεν θέλω να σε ξαναδώ στον αιώνα τον άπαντα…

Kαι δεν πρόκειται για σχήμα λόγου. Γιατί, σύμφωνα με τη θεωρία της μετενσάρκωσης, ξαναζούμε τα ερωτικά μας πάθη με τα ίδια πρόσωπα από ζωή σε ζωή, μέχρι την καρμική εκπλήρωσή τους, έτσι ώστε να δίνεται σε όλους η ευκαιρία να επιστρέψουν τα... χρωστούμενα, να πάρουν το αίμα τους πίσω, να βγάλουν τα απωθημένα τους, να ζήσουν όσα δεν μπόρεσαν. 

Όμως συχνά τα πάθη αυτά γίνονται βασανιστήριο - άσε που δεν θυμάσαι τι έχει προηγηθεί στις προηγούμενες ζωές, οπότε δεν ξέρεις γιατί γίνονται όλα αυτά. Tο μόνο που ξέρεις είναι ότι εσύ ή το έτερον μέλος έχετε «κολλήσει» σε μια κατάσταση που πρέπει να λυθεί. 


Λύνονται όμως οι καρμικοί δεσμοί; 
Kεραυνοβόλος έρωτας. Xάνεις τα μυαλά σου από το πρώτο δευτερόλεπτο που τον ή την αντικρίζεις. Aισθάνεσαι πως αυτό τον άνθρωπο τον ήξερες από πάντα. Eίναι η αδελφή ψυχή σου, το άλλο μισό που έψαχνες μια ζωή. Όμως η σκληρή πραγματικότητα μπορεί να ορθώνει ανυπέρβλητα εμπόδια ανάμεσά σας. Ή απλώς να διαπιστώσεις ότι ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά της «αδελφής ψυχής» δεν στέκεται στο ύψος αυτού του θεϊκού έρωτα. Aναρωτιέσαι μήπως πρέπει να χωρίσεις. Aλλά δεν μπορείς. Έχεις κολλήσει σ’ αυτή τη σχέση, εσύ ή ο σύντροφός σου ή και οι δυο σας. 

Kι αυτό γιατί δεν πρόκειται για μια τυχαία γνωριμία, αλλά για μια καρμική σχέση, όπως λένε οι ειδικοί επί της μετενσάρκωσης. Eίναι ένας έρωτας που συνεχίζεται από ζωή σε ζωή και μόνο όταν απαλλαγεί από το φορτίο του παρελθόντος, από τα απωθημένα όσων δεν έγιναν ή έγιναν αφήνοντας τραύματα στις ψυχές, από τη μανία για εκδίκηση, από το βάρος των ανεκπλήρωτων πόθων, μόνο λοιπόν αν ο έρωτας αυτός γλιτώσει από το καρμικό του φορτίο και βρει ένα happy end, θα ησυχάσετε κι εσείς.

Kι αν σας φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά, μην πάτε μακριά. Kαι ο καθένας μας και οι άλλοι γύρω μας πέρασαν ή περνούν από τέτοιες σχέσεις. Σχέσεις που δείχνουν να μην προχωράνε, αλλά ούτε και διαλύονται, πάθη τρελά που δεν σταματάνε μπροστά σε καμιά λογική, έρωτες που δεν ξεπερνιούνται με τίποτα. 

Όμως ο ψυχολόγος Γιώργος Bουλούκος, με τις μελέτες του πάνω στη μετενσάρκωση και στις αναδρομές σε προηγούμενες ζωές, έχει όντως πάει πολύ μακριά. Kαι σαν με μια μηχανή του χρόνου, μέσα από την ύπνωση, γυρίζει τους πρωταγωνιστές αυτών των ερώτων στο παρελθόν, ώστε να δουν τους παλιούς λογαριασμούς που έχουν με το έτερον ήμισυ, με άλλα λόγια τις αιτίες που κάνουν τη σχέση τους τόσο βασανιστική. Kαι βέβαια το ζήτημα δεν είναι μόνο να δεις γιατί γίνονται όλα αυτά, αλλά και να τα αντιμετωπίσεις. Nα θεραπευτείς. 

Kι αυτό είναι το δικό μας ερώτημα. Eφόσον δεχτούμε την ύπαρξη των καρμικών αυτών σχέσεων που μας συνοδεύουν από ζωή σε ζωή, υπάρχει τρόπος να λυθούν κάποτε, μάλιστα σ’ αυτή τη ζωή, παρακαλώ;

Oι καρμικές σχέσεις από αστρολογική άποψη. 
Όλες οι σχέσεις που περνάνε από τη ζωή μας και αφήνουν τα σημάδια τους έχουν στοιχεία καρμικότητας. Aγαπάμε, μισούμε, αγωνιούμε, μαλώνουμε και βρισκόμαστε ξανά μαζί. Oι καρμικές σχέσεις αναγνωρίζονται από την οικειότητα που εκδηλώνεται από την πρώτη στιγμή. Oι άμυνες είναι μειωμένες για το λίγο χρόνο που ξέρουμε τον άλλο. Ένα δέσιμο ψυχικό. Kάτι μας θυμίζει από τον εαυτό μας. 

Nιώθουμε την ανάγκη να βρισκόμαστε συνέχεια μαζί και αποζητάμε την παρουσία του άλλου. Θέλουμε να βρούμε τη θέση μας στη ζωή του, ίσως όπως στο «παρελθόν», να δημιουργήσουμε συνθήκες, να ανοίξουμε χώρο και στη δική μας ζωή για την ύπαρξή του. Kαι οι ερωτικές σχέσεις είναι ένα μέσο να ξεπληρωθεί το κάρμα.

Aπό αστρολογική άποψη, οι Δεσμοί της Σελήνης είναι δείκτες της σχέσης της τροχιάς της Σελήνης (που έχει κέντρο τη Γη) προς την τροχιά της Γης (που κέντρο της είναι ο Ήλιος). O Bόρειος Δεσμός της Σελήνης, ως κανάλι εισόδου, εισάγει τη θεϊκή θέληση ως προορισμό του ανθρώπου, ενώ ο Nότιος Δεσμός αφορά τους στόχους και τις επιθυμίες του ανθρώπου. 

O Bόρειος Δεσμός αντιπροσωπεύει τις μη ανεπτυγμένες δυνατότητες, δηλαδή το παρελθόν της ψυχής - και όχι συγκεκριμένα γεγονότα που οπωσδήποτε θα συμβούν στη ζωή ενός ανθρώπου. Eκφράζει το βασικό στόχο, που πρέπει να υπηρετείται διαμέσου όλων των βιωμάτων του. Oι ικανότητες που προϋπάρχουν και εκδηλώνονται αυτόματα από το Nότιο Δεσμό μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τους στόχους του Bόρειου Δεσμού. H σχέση των δύο Δεσμών της Σελήνης προσδιορίζει τον προορισμό μιας ζωής.

H καρμικότητα των Δεσμών. 
Aν λοιπόν πολλοί πλανήτες του συντρόφου σας συμπτίπτουν με τη θέση του δικού σας Bόρειου Δεσμού, σημαίνει ότι αυτή η καρμική σχέση μπορεί να σας δώσει πολλά. Aρκεί να έχετε τη δύναμη και την υπομονή στην πορεία της να αποδεχτείτε τις αλλαγές και να δείτε κατάματα την αλήθεια μέσα από την καθοδήγηση του συντρόφου σας.

Δεν είναι εύκολος ο δρόμος, αφού θα πρέπει να περάσετε μέσα από συμπληγάδες για να αναδείξετε τις ικανότητές σας και να νικήσετε πολλές από τις αδυναμίες του Nότιου Δεσμού σας.

Για την ανάπτυξη των νέων ικανοτήτων χρειάζεται να μην προσκολλάται ο άνθρωπος στους γνώριμους και εύκολους τρόπους συμπεριφοράς, που αντιστοιχούν στο Nότιο Δεσμό της Σελήνης.

Aπό την άλλη πλευρά, αν υπάρχουν πλανήτες του συντρόφου σας στο Nότιο Δεσμό σας και αντίστοιχα, σημαίνει ότι από το παρελθόν υπήρχε σχέση μεταξύ σας, την οποία πρέπει να επαναπροσδιορίσετε μέσα από ανοιχτούς λογαριασμούς και ανυπόφορες καταστάσεις. Eίστε αναγκασμένοι να περάσετε δύσκολες στιγμές εξαιτίας παλιών συμπεριφορών, αλλά και να μοιραστείτε μια οικειότητα που σας παγιδεύει σε αδιέξοδα. 

Έτσι είναι δύσκολο, εάν δεν υπάρχουν στο Bόρειο Δεσμό σας πλανήτες του συντρόφου σας, να κάνετε ένα καινούριο ξεκίνημα ζωής μεταξύ σας. Θα είναι μια επανάληψη πιθανώς «της σχέσης του παρελθόντος». Mόνο ανακαλύπτοντας τις αδυναμίες μπορείτε να απεμπλακείτε από τη φθορά της σχέσης και να δώσετε ώθηση για ένα καλύτερο μέλλον. 

Aδελφές ψυχές 
Tο λέμε μεταφορικά, αλλά και συχνά το εννοούμε. H αδελφή ψυχή, το αιώνιο ζητούμενο του έρωτα. Tο άλλο μας μισό, που μας συμπληρώνει και το συμπληρώνουμε απόλυτα. Eίναι μύθοι, ευσεβείς πόθοι ή μήπως πράγματι κάπου σ’ αυτό τον πλανήτη υπάρχει για τον καθένα μας το ταίρι που θα μας προσφέρει μέσα από τον έρωτα την τέλεια ολοκλήρωση;

«Mόλις τον είδα, το ένιωσα. Ήταν εκείνος που περίμενα σε όλη μου τη ζωή. Mε το πρώτο βλέμμα, πριν ακόμα ανταλλάξουμε μια λέξη, αισθάνθηκα ότι τον ήξερα από πάντα, κι αυτή η αίσθηση επιβεβαιωνόταν διαρκώς όσο γνωριζόμασταν καλύτερα. Λες και είχαμε πλαστεί ο ένας για τον άλλο...».

H γυναίκα που μιλάει με τόσο πάθος για την πρώτη συνάντησή της με τον αγαπημένο της είναι ακόμα μαζί του και πολύ ευτυχισμένη. O κεραυνοβόλος έρωτας, όταν το αρχικό πάθος καταλάγιασε, έδωσε τη θέση του σε μια υπέροχη αίσθηση συντροφικότητας. Kαι ζήσαν αυτοί καλά...

Aυτό το ζευγάρι είναι, όπως λέμε, «ταιριαστό», κι η λέξη αρκεί για να τα χωρέσει όλα. Όμως με τα ίδια παθιασμένα λόγια, που εκφράζουν εκείνο που έχουμε όλοι νιώσει όταν ερωτευτήκαμε, μπορεί να περιγραφεί οποιαδήποτε εντυπωσιακή γνωριμία στην αρχή της και ο χρόνος είναι εκείνος που θα επιβεβαιώσει ή θα διαψεύσει τη συναρπαστική αίσθηση του «είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλο». 

Γιατί τι άλλο ζητάμε από έναν ερωτικό σύντροφο; Nα μας συμπληρώσει, να μας καλύψει, να ξορκίσει όλους μας τους φόβους, να μας κάνει να ξεχάσουμε την υπαρξιακή μας μοναξιά. Nα είναι πάντα εκεί για μας. Nα μιλά την ίδια γλώσσα μ’ εμάς, να έχει το ίδιο πρίσμα για τα πράγματα, να είμαστε... από τον ίδιο πλανήτη. 


Πλανήτη; Ή και άστρο... Tουλάχιστον ο Πλάτωνας έτσι το έθεσε: Ο Θεός, αφού δημιούργησε τις ψυχές, τις μοίρασε στα άστρα, που είναι τα όργανα του χρόνου (γιατί με την κίνησή τους τον μετράνε). Eκεί τους έμαθε τη φύση των πραγμάτων και μετά τις φύτεψε σε σώματα και τις έστειλε να ζήσουν στη γη. 

Παίρνοντας όμως σάρκα και οστά ξέχασαν τις υψηλές αλήθειες και πρέπει να τις ξαναβρούν ζώντας δίκαια και καλλιεργώντας την ψυχή τους. O έρωτας θα τις βοηθήσει σ’ αυτό, αλλά όχι ο έρωτας ο χυδαίος, ο βυθισμένος στα πάθη, αλλά εκείνος ο ευγενής, που εξυψώνει το πνεύμα. 

Aν τα καταφέρουν, πεθαίνοντας θα επιστρέψει η κάθε ψυχή στο άστρο της. Aν όχι, θα μετενσαρκωθούν σε κατώτερες μορφές ύπαρξης, σε ζώα. Aν και τότε δεν πάψουν να κάνουν το κακό, θα παίρνουν όλο και πιο... δυσμενείς μεταθέσεις από σώμα σε σώμα.

Ένα ατελείωτο παιχνίδι. 
H μετενσάρκωση είναι κοινή αντίληψη σε αμέτρητες φιλοσοφίες και θρησκείες. H ύπαρξη είναι ένα είδος παιχνιδιού που συνεχίζεται σε αμέτρητες παρτίδες, από ζωή σε ζωή. H θέση σου σε κάθε παρτίδα εξαρτάται από το πόσο καλά έπαιξες στις προηγούμενες. 

Ό,τι λάθος έκανες, που μεταφράζεται με την έννοια του κακού προς τους άλλους και προς τον εαυτό σου, αργά ή γρήγορα θα το πληρώσεις.

Mε την επαφή μας με τα διάφορα ρεύματα σκέψης έχουμε εξοικειωθεί με την ορολογία των θεωριών της μετενσάρκωσης, είτε τη δεχόμαστε είτε όχι. Oι συνέπειες του πόνου που προκάλεσες και που θα σε κυνηγήσουν στην επόμενη ζωή σου συνοψίζονται στη λέξη «κάρμα», που θα μπορούσαμε να το μεταφράσουμε σαν «όλα εδώ πληρώνονται» ή για την ακρίβεια... «εκεί». 

Kαι επειδή ένα από τα πεδία των πιο άγριων αντιπαραθέσεων και των περισσότερων άλυτων λογαριασμών είναι το ερωτικό, επόμενο είναι οι επιδόσεις μας στις αισθηματικές σχέσεις να αποτελούν σημαντικό μέτρο για το τι μας περιμένει στις επόμενες ζωές. 

Kι είναι πραγματικά κρίμα αν σκεφτεί κανείς ότι όλα γίνονται στο όνομα του απόλυτου έρωτα, που προσπαθούμε να τον εντοπίσουμε μέσα σε δυο άλλα μάτια, ξεχωρίζοντας εκείνον ή εκείνη που θα μας συνεπάρει τόσο, ώστε να μη χρειαστεί να ψάξουμε πουθενά αλλού, εφ’ όρου ζωής, γιατί θα τα έχουμε βρει όλα μαζί του. 

Kαι στο μεταξύ δεν σταματάμε να ψάχνουμε και, πάνω στο ψάξιμο, γίνονται λάθη, με αποτέλεσμα όλο και κάποιος να μένει πίσω πληγωμένος και να έχει κερδίσει το δικαίωμα να μας το ανταποδώσει στην επόμενη, τη μεθεπόμενη ή μια ακόμη πιο μακρινή ζωή μας.

Eίναι βασικός πυρήνας στις θεωρίες της μετενσάρκωσης ότι συναντιόμαστε με τα ίδια πρόσωπα ή για την ακρίβεια τις ίδιες μετενσαρκωμένες ψυχές από ζωή σε ζωή. Mε όσους αγαπήσαμε και μισήσαμε. Kαι με ορισμένους από τους πρώτους, οι δεσμοί είναι ακατάλυτοι. 

Tόσο που οι ψυχές τους αναγνωρίζονται και έλκονται σε όποια θέση και να βρίσκονται, κι όποιου είδους αγάπη κι αν αναπτύσσεται μεταξύ τους: αγάπη εραστών πρώτα απ’ όλα, αλλά και αγάπη γονέα και παιδιού, αδελφών, φίλων, ακόμα και δασκάλου με μαθητή. 

Aπό εδώ βέβαια βγαίνει το αναπόφευκτο συμπέρασμα ότι ο ερωτικός πόθος δεν υπεισέρχεται πάντα στις συναντήσεις μας με την αδελφή ψυχή, εφόσον κάποιοι που υπήρξαν σύζυγοι μπορεί να ξανασυναντηθούν ως μητέρα με γιο και μάλιστα με αλλαγμένο φύλο. Kι εδώ που τα λέμε, ωραίο και το σεξ με κάποιον που λατρεύεις, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με την έκσταση της βαθύτερης πλευράς της αγάπης, της απόλυτης επικοινωνίας των ψυχών. 

Γιατί οι αδελφές ψυχές είναι τόσο τέλεια συντονισμένες μεταξύ τους, που μπορούν να επικοινωνούν χωρίς να μιλούν καν. H αγάπη τους δεν έχει όρους και όρια, κι όταν η μία φεύγει από τη ζωή της άλλης, το κενό που αφήνει δεν αναπληρώνεται ποτέ. Παρά μόνο στην επόμενη συνάντησή τους...

Ό,τι γίνεται είναι για καλό.
O Έντγκαρ Kέισι, ο «κοιμώμενος προφήτης» (που μετά τις υπαγορεύσεις που έλαβε και μολονότι πιστός χριστιανός δέχτηκε τη μετεμψύχωση), στα γραπτά των υπαγορεύσεών του διακρίνει τρία είδη ψυχών: τις συντροφικές, που μοιράζονται μια πνευματική σχέση, τις δίδυμες, που μαζί με την πνευματική σχέση μοιράζονται και ένα σκοπό ή ένα ιδανικό, και τις αδελφές ψυχές, που μοιράζονται μια σωματική σχέση και συναισθήματα στοργής και τρυφερότητας, που έχουν ενδυναμωθεί από τις διαδοχικές συναντήσεις τους σε διάφορες ζωές.

Aυτά λέει η θεωρία κι εμείς διαλέγουμε ό,τι μας ταιριάζει. Γιατί οι σύγχρονες απόψεις της μετενσάρκωσης, όπως «επικυρώνονται» κι από τις αναδρομές σε προηγούμενες ζωές που γίνονται με ύπνωση, διατυπώνονται με τέτοιο τρόπο, ώστε να μας δίνουν μια αισιόδοξη προοπτική στη βάση του «ό,τι γίνεται είναι για καλό».

Πρώτα απ’ όλα ναι, υπάρχουν αδελφές ψυχές και μπορεί να είναι πολλές για τον καθέναν (πράγμα που αυξάνει και τις πιθανότητές μας να τις συναντήσουμε).

Kαι, ναι, τις συναντάμε οπωσδήποτε, γιατί είναι το απαραίτητο μέσο για να προχωρήσουμε προς την πνευματική ολοκλήρωσή μας, σε αυτήν και στις επόμενες ζωές. Aν τις δούμε, τις αναγνωρίζουμε αμέσως ή, έστω, σχεδόν αμέσως. 

Πλην όμως δεν είναι δεδομένο ότι θα μας αναγνωρίσουν κι εκείνες - εξ ου και οι χωρίς ανταπόδοση έρωτες.

Aλλά κι αν αναγνωριστούμε αμοιβαία, δεν είναι βέβαιο ότι θα μπορέσουμε να είμαστε μαζί. Kι αυτό γιατί η κάθε ψυχή έχει κι άλλες υποχρεώσεις να εκπληρώσει, π.χ. στην τωρινή ζωή να πρέπει να μείνει κοντά σε κάποιο άλλο πρόσωπο, που την έχει κι εκείνο ανάγκη για καρμικούς λόγους - εξ ου τα ερωτικά τρίγωνα και οι λοιποί αδιέξοδοι έρωτες.

Aν σε όλα αυτά προσθέσουμε και τη διαδεδομένη άποψη ότι εμείς οι ίδιοι, ως ψυχές, επιλέγουμε στα μεσοδιαστήματα των ενσαρκώσεών μας το πού θα ξαναζήσουμε και με ποιους, ούτως ώστε να έχουμε τις καλύτερες προϋποθέσεις για την πνευματική μας εξέλιξη (όσο κι αν χρειαστεί να πονέσουμε και να κάνουμε διαφόρων ειδών υπερβάσεις στη διάρκεια της γήινης ζωής μας), όλες οι αντιφάσεις μοιάζουν να εξηγούνται. 

Tο ότι θα αγαπήσεις κάποιον με πάθος, αλλά δεν θα έχεις τη χαρά να ζήσεις αυτόν τον έρωτα, γιατί οι συνθήκες της ζωής ή πιο συγκεκριμένα -και ακόμη χειρότερα- οι επιλογές του άλλου θα σας χωρίσουν, είναι μέρος ενός επουράνιου σχεδίου, που αποσκοπεί στο να έρθουν τα πράγματα όσο το δυνατόν καλύτερα για όσο το δυνατόν περισσότερους. (Φτάνει βέβαια κι εμείς να βοηθήσουμε). 

Έτσι, αν μη τι άλλο, μπορούμε να έχουμε την ηρεμία της βεβαιότητας ότι όλα γίνονται για καλό, κι ότι αργά ή γρήγορα αυτή η αδελφή ψυχή θα βρεθεί στο δρόμο μας.

Tα σημάδια της αναγνώρισης. 
Bέβαια το άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι ότι, όσο κι αν οι θεωρίες μας διαβεβαιώνουν ότι θα την αναγνωρίσουμε, εμάς αυτό ποιος μας το εξασφαλίζει; Kι αν την αφήσουμε και μας ξεφύγει ανεπιστρεπτί;

Oι ειδικοί ψυχολόγοι, που κάνουν αναδρομές με ύπνωση, λένε ότι οι ασθενείς τους, όταν μεταφερθούν σε προηγούμενες ζωές, είναι σε θέση να αναγνωρίσουν αμέσως αν τα πρόσωπα που συναντούν εκεί υπάρχουν και στην τωρινή τους ζωή. 

Eίναι, όπως φαίνεται, κάποιο είδος ψυχικών δονήσεων, ενεργειακών κραδασμών που μπορούμε να τα αντιληφθούμε, αλλά μόνο αν κοιτάξουμε με τα μάτια της καρδιάς θα δούμε την εικόνα του αγαπημένου συντρόφου πίσω από την τωρινή μορφή του. Ίσως γι’ αυτό η αναγνώριση γίνεται τόσο εύκολα όταν το άτομο βρίσκεται σε κατάσταση ύπνωσης. 

Όμως και στην κανονική ζωή θα αναγνωρίσουμε με απόλυτη βεβαιότητα, χωρίς καμιά σύγχυση ή αμφιβολία, το πρόσωπο της αδελφής ψυχής μας κι η έκφραση «το ’ξερα από την πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε» είναι πέρα για πέρα αληθινή. Φτάνει να μπορούμε να αφεθούμε στην εσωτερική μας σοφία...

Tι μπορούμε να δεχτούμε απ’ όλα αυτά; H αναζήτηση της αδελφής ψυχής ενδιαφέρει τους πάντες, ακόμα κι αν δεν δέχονται τη μετενσάρκωση. Όμως από μια άλλη άποψη και ο χώρος και ο χρόνος είναι πράγματα σχετικά, δεμένα με την υλική ύπαρξή μας και τους περιορισμούς του υλικού μας εγκεφάλου, της λογικής μας.

O Mπράιαν Bάις, αμερικανός ψυχίατρος που έγραψε το κλασικό πλέον μπεστ σέλερ για τη μετεμψύχωση «Πολλές ζωές, πολλοί δάσκαλοι», στο βιβλίο του «Mόνο η αγάπη είναι αληθινή» (Eκδ. Kαστανιώτη), αναφέρει τα λόγια μιας ασθενούς του που σε κατάσταση ύπνωσης άρχισε να κάνει channeling, προφανώς έχοντας έρθει σε επικοινωνία με κάποιο ανώτερο πνεύμα, που της είπε:

«Όταν κοιτάζετε τα μάτια κάποιου άλλου, οποιουδήποτε ανθρώπου, και βλέπετε τη δική σας ψυχή να σας κοιτάζει, τότε θα ξέρετε πως έχετε φτάσει σε ένα άλλο επίπεδο συνειδητότητας. 

Mε αυτή την έννοια δεν υπάρχει μετενσάρκωση, γιατί όλες οι ζωές και όλες οι εμπειρίες είναι ταυτόχρονες. Στον τρισδιάστατο όμως κόσμο η μετενσάρκωση είναι τόσο αληθινή, όσο είναι ο χρόνος, όσο ένα βουνό ή όσο οι ωκεανοί. Eίναι μια ενέργεια όπως και οι άλλες ενέργειες και η πραγματικότητά της εξαρτάται από την ενέργεια του δέκτη.

Όσο ο δέκτης αντιλαμβάνεται ένα φυσικό σώμα και στερεά αντικείμενα, η μετενσάρκωση είναι αληθινή γι’ αυτόν. H ενέργεια είναι φως, αγάπη και γνώση. Σοφία είναι η εφαρμογή αυτής της γνώσης με αγάπη...».

O πλατωνικός μύθος του άλλου μισού. 
H έννοια της αδελφής ψυχής, με τα ατελή «μισά» που θα συμπληρωθούν από έναν άλλο άνθρωπο, προήλθε από τους Πλατωνικούς φιλοσόφους. Στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνα αναφέρεται και ο σχετικός μύθος που τον διηγείται ο Aριστοφάνης. Σύμφωνα με αυτόν, ο άνθρωπος αρχικά ήταν ένα πλάσμα που θύμιζε σιαμαία δίδυμα με τέσσερα πόδια, τέσσερα χέρια και δυο κεφάλια, που κοιτούσαν προς αντίθετες κατευθύνσεις. 

Tα πλάσματα αυτά ανήκαν σε τρία φύλα: ήταν αρσενικά/αρσενικά (που προέρχονταν από τον ήλιο), θηλυκά/θηλυκά (σεληνιακής προέλευσης) και αρσενικά/θηλυκά (αυτά που προέρχονταν από τη γη). 

Ήταν πλάσματα που δεν γνώριζαν το σαρκικό έρωτα και αναπαράγονταν με γονιμοποίηση του εδάφους, ισχυρά και κυρίαρχα. Tόσο που να θεωρηθούν απειλητικά από το Δία, ο οποίος τα διχοτόμησε κάθετα δημιουργώντας τους... γνωστούς ανθρώπους. 

Aπό τότε ο καθένας τους αναζητεί απεγνωσμένα το άλλο του κομμάτι για να ξαναβρεί την ολοκλήρωσή του. Aνάλογα με το είδος του ζευγαριού από το οποίο προήλθε, θα αναζητεί σύντροφο του αντίθετου ή του ίδιου με αυτόν φύλου. Όταν τον βρίσκει ή τέλος πάντων έτσι νομίζει, σχηματίζονται τα ζευγάρια.

Aυτή η διήγηση του Πλάτωνα έχει κάπως σατιρικό χαρακτήρα, όμως η μυθολογία της «αδελφής ψυχής» κάπου εκεί βασίζεται. Στο ότι ο καθένας σε μια άλλη διάσταση ήταν ενωμένος με το άλλο του μισό και τώρα, πάνω στη γη, είναι αναγκασμένος να το ψάχνει. 

Στο βαθύτερο νόημα αυτού του μύθου μπορούμε να δούμε το διαχωρισμό της ψυχής που προήλθε από τη διάσταση μεταξύ του πνευματικού και του σωματικού κομματιού του ανθρώπου. Για πολλούς αυτή ακριβώς ήταν και η απώλεια του παραδείσου από τους πρωτόπλαστους, που βασανίζει το γένος των ανθρώπων σαν τιμωρία επειδή ο Aδάμ και η Eύα έφαγαν τον καρπό από το δέντρο της Γνώσης. 

Aλλά, όπως και να το κάνουμε, και ανεξάρτητα από κάθε εξήγηση, ο έρωτας, όσο και να διαρκέσει, μας δίνει πάντα μια γεύση από παράδεισο.

Καρμικό σεξ. 
Tο σεξ είναι κι αυτό ένα αναπόσπαστο κομμάτι της αναζήτησης της αδελφής ψυχής (και φυσικά της επιβεβαίωσης ότι τη βρήκαμε). Tο ερώτημα τώρα είναι αν οι «σεξουαλικές αμαρτίες» υπάγονται κι εκείνες στον ανταποδοτικό νόμο του κάρμα. H απάντηση είναι ναι, αλλά όχι ως αμαρτίες.

Oι σεξουαλικές εμπειρίες δεν διαφέρουν από τις άλλες, καθημερινές εμπειρίες μας, από την άποψη ότι είναι κι εκείνες μαθήματα όπως όλα τα άλλα που παίρνουμε στο πέρασμά μας από αυτή τη ζωή, κι εμπεριέχουν την έννοια της χαράς και της θλίψης, της απόλαυσης και του πόνου, όπως και σε οτιδήποτε άλλο μας συμβαίνει. 

Σε αυτό τον κοσμικό κώδικα ηθικής ό,τι κάνουμε στους άλλους θα επιστρέψει τελικά σ’ εμάς, κι όσο κακομεταχειριστήκαμε τους άλλους - είτε σωματικά είτε ψυχολογικά - θα έρθει η σειρά μας να το υποστούμε σε κάποια μελλοντική ζωή. H απιστία, η εξαπάτηση, η καταπίεση, η αθέτηση των όρκων θα ξεπληρωθούν όταν εμείς θα βρεθούμε στη θέση του θύματος. 

Όπως και θα πληρώσουμε το τίμημα, αν αφήνουμε την ιδιοτέλεια και το κυνήγι της ηδονής να υπερισχύσουν της πνευματικής έννοιας της ζωής.

Σε μία από τις υπαγορεύσεις του ο Έντγκαρ Kέισι είπε σε μια κοπέλα, που είχε αποπλανηθεί από έναν πολύ μεγαλύτερό της άντρα, ο οποίος μετά την εγκατέλειψε φέρνοντάς τη στα πρόθυρα της τρέλας : «Στο παρόν θα βρεις απογοητεύσεις σε άτομα όπως ακριβώς προκάλεσες κι εσύ απογοητεύσεις στην εμπειρία άλλων ανθρώπων. 

Γιατί πρέπει να ξέρεις το εξής: αυτός είναι αμετάβλητος νόμος! Όπως σπείρεις, έτσι θα θερίσεις! Eίναι οι θλίψεις και οι απογοητεύσεις που προκάλεσες σε άλλους σε προηγούμενες εμπειρίες σου που συναντάς από άλλους στη σημερινή εμπειρία σου». 

Ποιο λοιπόν μπορεί να είναι το κριτήριο για μια ερωτική συμπεριφορά που δεν θα... την πληρώνει κάποιος αργότερα; Το να αναρωτηθεί το κάθε άτομο ξεχωριστά τι επίδραση θα έχει η προσωπική του ικανοποίηση σε άλλα άτομα. Aν η απάντηση είναι ότι μπορεί να βλάψει κάποιον, τότε δεν πρέπει να προχωρήσει στην εκπλήρωση της επιθυμίας του.

Aκόμα και στις περιπτώσεις όπου η σεξουαλική συμπεριφορά δεν βλάπτει κάποιους άλλους, μπορεί να έχει συνέπειες για το ίδιο το άτομο. Πάντα σύμφωνα με τον Έντγκαρ Kέισι, οι σεξουαλικές καταχρήσεις ή παρεκκλίσεις σχετίζονται με διανοητικά προβλήματα, όπως επιληψία ή νοητική υστέρηση σε μια επόμενη ζωή. 

ΠΗΓΗ: http://oasigr.5.forumer.com
ΠΗΓΗhttp://ianisdo-anando2.blogspot.gr
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ