Κατ’ αρχήν γιατί τα δώσατε όλα; Αν κάποιος σας ζητήσει οικονομική βοήθεια εσείς θα του δώσετε ότι έχετε και δεν έχετε; Την περιουσία σας, τα σπίτια σας, το πορτοφόλι σας και μετά θα διαμαρτύρεστε γιατί μείνατε στον δρόμο;
Το ίδιο ισχύει και στις σχέσεις των ανθρώπων. Ο νους μας πηγαίνει πρωτίστως στις σχέσεις των δύο φύλλων όμως τα ίδια ισχύουν και για τις φιλικές σχέσεις, ή για τις σχέσεις γονιών – παιδιών. Ακούμε συχνά γονείς να μιλούν για τις "θυσίες" που έχουν κάνει για τα παιδιά τους χωρίς την ανταπόκριση που αυτοί περιμένουν.
Γιατί άραγε δίνουμε τα πάντα σε μια σχέση; Το κάνουμε από "αγάπη" ή γιατί θέλουμε κάτι να "αγοράσουμε"; Είναι δύσκολο να δώσουμε μια απάντηση όσο τα γεγονότα και η σχέση βρίσκονται σε εξέλιξη. Όταν όμως η όλη υπόθεση κάπου καταλήξει τα συμπεράσματα εξάγονται ευκόλως.
Αν δίνουμε χωρίς να ζητάμε κάτι τότε αν δεν πάρουμε τίποτα μάλλον δεν θα ενοχληθούμε ιδιαίτερα. Δίνουμε γιατί το θέλουμε. Όταν όμως ενοχληθούμε από την απουσία της ανταπόκρισης που επιθυμούμε, τότε έχουμε δώσει για να αγοράσουμε. Και μάλιστα επιχειρήσαμε να αγοράσουμε κάτι που ο άλλος δεν θέλει να πουλήσει, τουλάχιστον σε μας. Ειδάλλως προς τι η ενόχληση;
Αναρωτιόμαστε όμως το εξής. Μια σχέση δεν πρέπει να είναι ισότιμη; Να υπάρχει αμοιβαιότητα; Να δίνει ο ένας στον άλλον; Μια μονομερής προσφορά δεν είναι σχέση, είναι μάλλον εκμετάλλευση. Αυτό μας ενοχλεί. Όμως γιατί παραμένουμε σε μια νεκρή σχέση όπου "δίνουμε" μόνο εμείς;
Ενδόμυχα γνωρίζουμε ότι δίνουμε χωρίς να παίρνουμε, γνωρίζουμε ότι η προσφορά μας είναι στην ουσία μια "προκαταβολή" ελπίδας. Πληρώνουμε τον άλλον για κάτι που δεν θέλει να μας δώσει, ελπίζοντας ότι κάποτε αυτή η εκποίηση του εαυτού μας θα τον συγκινήσει, ή θα τον εκβιάσει συναισθηματικά και θα αρχίσει να συμμετέχει και ο ίδιος ενεργά στην σχέση.
Και όλα αυτά γίνονται με την θέλησή μας. Αυτό μας στερεί το δικαίωμα της απόδοσης ευθυνών σε άλλους. Αν όμως ενεργούμε παρά την θέλησή μας, πριν κατηγορήσουμε τους πάντες και τα πάντα ότι μας εξαπάτησαν, ας αναρωτηθούμε γιατί εξαπατηθήκαμε εμείς. Γιατί είμαστε επιρρεπείς στην εξαπάτηση και που "κοιμόταν" η θέλησή μας όταν οι άλλοι μας εκμεταλλεύονταν;
Η άποψη ότι δεν πρέπει να τα δίνουμε όλα ακούγεται εγωιστική. Όμως μια σχέση απαιτεί την συμμετοχή δύο ανθρώπων υπαρκτών σαν προσωπικότητες, όχι ενός εκμεταλλευτή και ενός φαντάσματος που δεν διαθέτει "εαυτό" γιατί τον έχει "δώσει". Αν ο άλλος δεν θέλει να "πουλήσει" εσείς γιατί συνεχίζετε να τον "πληρώνετε";
Ίσως ξενίζει η οικονομολογική ορολογία που χρησιμοποίησα μέχρι τώρα. Είναι άραγε μια σχέση μεταξύ ψυχών σχέση αγοραπωλησίας, αγοράζουμε, πουλάμε, δίνουμε χρήματα, εξασφαλίζουμε παροχή υπηρεσιών; Δεν το βλέπω έτσι κυνικά, όμως όταν εμπλέκεται ο εγωισμός μας η σχέση υποβαθμίζεται σε αγοραπωλησία και αυτή η ορολογία της αρμόζει.
Αν τα δώσαμε όλα και μας πρόδωσαν τότε σχέση δεν υπήρξε ποτέ, παρά μόνο στην φαντασία μας. Η σχέση περιλαμβάνει δύο ισότιμους ανθρώπους που ενδιαφέρονται ο ένας για τον άλλον. Όταν από την μια πλευρά δεν υπάρχει ενδιαφέρον τότε η άλλη πλευρά που ενδιαφέρεται μπαίνει στον πειρασμό να αρχίσει να "δίνει", με την ελπίδα ότι θα συγκινήσει τον αδιάφορο. Με την σειρά της η αδιάφορη πλευρά μπαίνει στον πειρασμό να αρχίσει να "παίρνει" μονομερώς, εισερχόμενη στην λογική του βολεμένου εκμεταλλευτή.
Αν δεν σας θέλουν αποχωρήστε αξιοπρεπώς. Μην αρχίζετε να ξεπουλάτε τον εαυτό σας δίνοντας και δίνοντας... Αφού αυτό που δίνετε και αυτό που είστε δεν το θέλουν φυλάξτε το για κάποιον που θα το εκτιμήσει. Αλλά συνήθως υπάρχει η εξάρτηση. Ο φόβος της μοναξιάς, ο φόβος της απόρριψης, το να μην σημαίνουμε τίποτα για κανέναν. Θέλουμε να έχουμε μια θέση στην ψυχή και στην ζωή των άλλων, ίσως γιατί δεν έχουμε θέση στην δική μας ψυχή και στην δική μας ζωή. Και η "ανάγκη" αυτή μας εξωθεί στο "ξεπούλημα".
Κάνουμε "εκπτώσεις" δίνοντας όλο και περισσότερα, για να παίρνουμε όλο και λιγότερα. Στο τέλος δίνουμε τα πάντα για το τίποτα, και κάποτε μοιραία μας κλείνουν κατάμουτρα την πόρτα με περιφρόνηση γιατί έτσι που καταντήσαμε δεν είμαστε επιθυμητοί σε κανέναν, δεν μας σέβεται κανείς. Διαμαρτυρόμαστε, φωνάζουμε, απειλούμε, παρακαλάμε… Τελικά η κοινοτυπία που λέει ότι τα πάθη δεν είναι κάτι το καλό είναι πολύ σοφή κουβέντα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου